Repertuar:

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Ten film to hołd dla nauczycieli, opowieść pełna wiary w edukację, która może zmienić świat. W sercu wielokulturowego Wiednia, miasta uznanego za najszczęśliwsze w Europie, reżyserka R. Beckermann podąża z kamerą za dziećmi z jednej klasy oraz ich charyzmatyczną wychowawczynię Ilkay. Nauczycielka walczy by stworzyć włączające, wspierające i bezpieczne środowisko dla dzieci. Pomimo braku szkolnego psychologa oraz zajęć wyrównawczych potrafi z sukcesem prowadzić klasę i wspólnie pokonywać przeszkody, a porażki zamieniać w zwycięstwo. Reżyserka rozdaje dzieciom smartfony, aby mogły dokumentować rzeczywistość ze swojej perspektywy. Efektem jest pełen ciepła, poruszający i zaskakująco optymistyczny portret małej wspólnoty, która w atmosferze zaufania i akceptacji uczy się, jak wspólnie przezwyciężać codzienne trudności.

Ekoprzypowieść bez cenzury w reżyserii Isao Takahaty („Grobowiec świetlików”), współzałożyciela Studia Ghibli. Nieprzewidywalna i abstrakcyjna opowieść o grupie walecznych tanuków (japoński gatunek jenota), które starają się zapobiec zniszczeniu ich leśnego domu w związku z rozwijającym się miastem. Zgodnie z japońską mitologią tanuki mogą zmieniać kształty swojego ciała. W anime „Szopy w natarciu” zamieniają się w ludzi, potwory, a nawet niektóre postacie z uniwersum Ghibli. A te przemiany są możliwe dzięki ich magicznym… genitaliom. Dzięki tej zdolności próbują uratować swoje tereny przed zrównaniem ich z ziemią i postawieniem na nich osiedla. W 1994 roku film był japońskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a w 1995 roku otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy.

Film z polskimi napisami, dla widzów od 13. roku życia.

Pełna brawurowej odwagi reinterpretacja klasycznej baśni braci Grimm o Kopciuszku. „Brzydka siostra” to historia Elwiry, która żyje w cieniu swojej bajecznie pięknej przyrodniej siostry. W świecie, gdzie uroda to waluta, a królewski bal przypomina bezwzględne igrzyska, Elwira postanawia za wszelką cenę poślubić księcia. Największą przeszkodą, aby podbić serce wymarzonego mężczyzny i rozpocząć nowe lepsze życie, jest Kopciuszek.

„Brzydka siostra” to kino gatunkowe najwyższej jakości idealnie wpisujące się w popularną ostatnimi czasy, za sprawą „Titane” czy „Substancji”, poetykę, ale czerpie też inspiracje z kina Davida Cronenberga. Reżyserka Emilie Blichfeldt, posługując się formułą kina kostiumowego, opowiada o bardzo aktualnych problemach – dyktacie piękna, niezdrowych wzorcach czy tym, jak zmienia się ciało.

Film, który okazał się przebojem Sundance Film Festival i Berlinale, częściowo kręcony był w Polsce, a w drugoplanowych rolach podziwiać możemy Katarzynę Herman i Agnieszkę Żulewską.

Ekoprzypowieść bez cenzury w reżyserii Isao Takahaty („Grobowiec świetlików”), współzałożyciela Studia Ghibli. Nieprzewidywalna i abstrakcyjna opowieść o grupie walecznych tanuków (japoński gatunek jenota), które starają się zapobiec zniszczeniu ich leśnego domu w związku z rozwijającym się miastem. Zgodnie z japońską mitologią tanuki mogą zmieniać kształty swojego ciała. W anime „Szopy w natarciu” zamieniają się w ludzi, potwory, a nawet niektóre postacie z uniwersum Ghibli. A te przemiany są możliwe dzięki ich magicznym… genitaliom. Dzięki tej zdolności próbują uratować swoje tereny przed zrównaniem ich z ziemią i postawieniem na nich osiedla. W 1994 roku film był japońskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a w 1995 roku otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy.

Film z polskimi napisami, dla widzów od 13. roku życia.

Ten film to hołd dla nauczycieli, opowieść pełna wiary w edukację, która może zmienić świat. W sercu wielokulturowego Wiednia, miasta uznanego za najszczęśliwsze w Europie, reżyserka R. Beckermann podąża z kamerą za dziećmi z jednej klasy oraz ich charyzmatyczną wychowawczynię Ilkay. Nauczycielka walczy by stworzyć włączające, wspierające i bezpieczne środowisko dla dzieci. Pomimo braku szkolnego psychologa oraz zajęć wyrównawczych potrafi z sukcesem prowadzić klasę i wspólnie pokonywać przeszkody, a porażki zamieniać w zwycięstwo. Reżyserka rozdaje dzieciom smartfony, aby mogły dokumentować rzeczywistość ze swojej perspektywy. Efektem jest pełen ciepła, poruszający i zaskakująco optymistyczny portret małej wspólnoty, która w atmosferze zaufania i akceptacji uczy się, jak wspólnie przezwyciężać codzienne trudności.

Pełna brawurowej odwagi reinterpretacja klasycznej baśni braci Grimm o Kopciuszku. „Brzydka siostra” to historia Elwiry, która żyje w cieniu swojej bajecznie pięknej przyrodniej siostry. W świecie, gdzie uroda to waluta, a królewski bal przypomina bezwzględne igrzyska, Elwira postanawia za wszelką cenę poślubić księcia. Największą przeszkodą, aby podbić serce wymarzonego mężczyzny i rozpocząć nowe lepsze życie, jest Kopciuszek.

„Brzydka siostra” to kino gatunkowe najwyższej jakości idealnie wpisujące się w popularną ostatnimi czasy, za sprawą „Titane” czy „Substancji”, poetykę, ale czerpie też inspiracje z kina Davida Cronenberga. Reżyserka Emilie Blichfeldt, posługując się formułą kina kostiumowego, opowiada o bardzo aktualnych problemach – dyktacie piękna, niezdrowych wzorcach czy tym, jak zmienia się ciało.

Film, który okazał się przebojem Sundance Film Festival i Berlinale, częściowo kręcony był w Polsce, a w drugoplanowych rolach podziwiać możemy Katarzynę Herman i Agnieszkę Żulewską.

Małe miłości to esencja wakacyjnego kina – skąpany w słońcu film o miłości, życiowych wyborach i związkach na odległość, do których reżyserka przewrotnie zalicza także relacje dorosłych dzieci ze starzejącymi się rodzicami. Z lekkością, czułością i humorem opowiada o wielkich emocjach. Zeskrobuje urazy jak starą farbę ze ścian, a tęsknoty i fantazje puentuje tanecznymi, popowymi piosenkami.

Często słucha ich na telefonie Teresa (María Vázquez), 42-latka, która zmieniła wakacyjne plany, by zająć się matką. Naburmuszona Ani (Ozores) miała drobny wypadek i przez jakiś czas wymaga opieki. Całe lato pod jednym dachem to wyzwanie dla obu kobiet, które spierają się o każdy drobiazg. Ale słońce i czas nieuchronnie rozpuszczają konflikty, więc Teresa i Ani doświadczają też nieoczekiwanej bliskości. Małe miłości Celii Rico Clavellino dają drugą szansę pogrążonym w kryzysie relacjom, nie oceniają miłosnych pomyłek, dowartościowują samotność z wyboru, a przede wszystkim ze zrozumieniem portretują jeden z najbardziej burzliwych związków: matki i córki.

Ten film to hołd dla nauczycieli, opowieść pełna wiary w edukację, która może zmienić świat. W sercu wielokulturowego Wiednia, miasta uznanego za najszczęśliwsze w Europie, reżyserka R. Beckermann podąża z kamerą za dziećmi z jednej klasy oraz ich charyzmatyczną wychowawczynię Ilkay. Nauczycielka walczy by stworzyć włączające, wspierające i bezpieczne środowisko dla dzieci. Pomimo braku szkolnego psychologa oraz zajęć wyrównawczych potrafi z sukcesem prowadzić klasę i wspólnie pokonywać przeszkody, a porażki zamieniać w zwycięstwo. Reżyserka rozdaje dzieciom smartfony, aby mogły dokumentować rzeczywistość ze swojej perspektywy. Efektem jest pełen ciepła, poruszający i zaskakująco optymistyczny portret małej wspólnoty, która w atmosferze zaufania i akceptacji uczy się, jak wspólnie przezwyciężać codzienne trudności.

Pełna brawurowej odwagi reinterpretacja klasycznej baśni braci Grimm o Kopciuszku. „Brzydka siostra” to historia Elwiry, która żyje w cieniu swojej bajecznie pięknej przyrodniej siostry. W świecie, gdzie uroda to waluta, a królewski bal przypomina bezwzględne igrzyska, Elwira postanawia za wszelką cenę poślubić księcia. Największą przeszkodą, aby podbić serce wymarzonego mężczyzny i rozpocząć nowe lepsze życie, jest Kopciuszek.

„Brzydka siostra” to kino gatunkowe najwyższej jakości idealnie wpisujące się w popularną ostatnimi czasy, za sprawą „Titane” czy „Substancji”, poetykę, ale czerpie też inspiracje z kina Davida Cronenberga. Reżyserka Emilie Blichfeldt, posługując się formułą kina kostiumowego, opowiada o bardzo aktualnych problemach – dyktacie piękna, niezdrowych wzorcach czy tym, jak zmienia się ciało.

Film, który okazał się przebojem Sundance Film Festival i Berlinale, częściowo kręcony był w Polsce, a w drugoplanowych rolach podziwiać możemy Katarzynę Herman i Agnieszkę Żulewską.

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Ekoprzypowieść bez cenzury w reżyserii Isao Takahaty („Grobowiec świetlików”), współzałożyciela Studia Ghibli. Nieprzewidywalna i abstrakcyjna opowieść o grupie walecznych tanuków (japoński gatunek jenota), które starają się zapobiec zniszczeniu ich leśnego domu w związku z rozwijającym się miastem. Zgodnie z japońską mitologią tanuki mogą zmieniać kształty swojego ciała. W anime „Szopy w natarciu” zamieniają się w ludzi, potwory, a nawet niektóre postacie z uniwersum Ghibli. A te przemiany są możliwe dzięki ich magicznym… genitaliom. Dzięki tej zdolności próbują uratować swoje tereny przed zrównaniem ich z ziemią i postawieniem na nich osiedla. W 1994 roku film był japońskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a w 1995 roku otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy.

Film z polskimi napisami, dla widzów od 13. roku życia.

Pełna brawurowej odwagi reinterpretacja klasycznej baśni braci Grimm o Kopciuszku. „Brzydka siostra” to historia Elwiry, która żyje w cieniu swojej bajecznie pięknej przyrodniej siostry. W świecie, gdzie uroda to waluta, a królewski bal przypomina bezwzględne igrzyska, Elwira postanawia za wszelką cenę poślubić księcia. Największą przeszkodą, aby podbić serce wymarzonego mężczyzny i rozpocząć nowe lepsze życie, jest Kopciuszek.

„Brzydka siostra” to kino gatunkowe najwyższej jakości idealnie wpisujące się w popularną ostatnimi czasy, za sprawą „Titane” czy „Substancji”, poetykę, ale czerpie też inspiracje z kina Davida Cronenberga. Reżyserka Emilie Blichfeldt, posługując się formułą kina kostiumowego, opowiada o bardzo aktualnych problemach – dyktacie piękna, niezdrowych wzorcach czy tym, jak zmienia się ciało.

Film, który okazał się przebojem Sundance Film Festival i Berlinale, częściowo kręcony był w Polsce, a w drugoplanowych rolach podziwiać możemy Katarzynę Herman i Agnieszkę Żulewską.

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Małe miłości to esencja wakacyjnego kina – skąpany w słońcu film o miłości, życiowych wyborach i związkach na odległość, do których reżyserka przewrotnie zalicza także relacje dorosłych dzieci ze starzejącymi się rodzicami. Z lekkością, czułością i humorem opowiada o wielkich emocjach. Zeskrobuje urazy jak starą farbę ze ścian, a tęsknoty i fantazje puentuje tanecznymi, popowymi piosenkami.

Często słucha ich na telefonie Teresa (María Vázquez), 42-latka, która zmieniła wakacyjne plany, by zająć się matką. Naburmuszona Ani (Ozores) miała drobny wypadek i przez jakiś czas wymaga opieki. Całe lato pod jednym dachem to wyzwanie dla obu kobiet, które spierają się o każdy drobiazg. Ale słońce i czas nieuchronnie rozpuszczają konflikty, więc Teresa i Ani doświadczają też nieoczekiwanej bliskości. Małe miłości Celii Rico Clavellino dają drugą szansę pogrążonym w kryzysie relacjom, nie oceniają miłosnych pomyłek, dowartościowują samotność z wyboru, a przede wszystkim ze zrozumieniem portretują jeden z najbardziej burzliwych związków: matki i córki.

Pełna brawurowej odwagi reinterpretacja klasycznej baśni braci Grimm o Kopciuszku. „Brzydka siostra” to historia Elwiry, która żyje w cieniu swojej bajecznie pięknej przyrodniej siostry. W świecie, gdzie uroda to waluta, a królewski bal przypomina bezwzględne igrzyska, Elwira postanawia za wszelką cenę poślubić księcia. Największą przeszkodą, aby podbić serce wymarzonego mężczyzny i rozpocząć nowe lepsze życie, jest Kopciuszek.

„Brzydka siostra” to kino gatunkowe najwyższej jakości idealnie wpisujące się w popularną ostatnimi czasy, za sprawą „Titane” czy „Substancji”, poetykę, ale czerpie też inspiracje z kina Davida Cronenberga. Reżyserka Emilie Blichfeldt, posługując się formułą kina kostiumowego, opowiada o bardzo aktualnych problemach – dyktacie piękna, niezdrowych wzorcach czy tym, jak zmienia się ciało.

Film, który okazał się przebojem Sundance Film Festival i Berlinale, częściowo kręcony był w Polsce, a w drugoplanowych rolach podziwiać możemy Katarzynę Herman i Agnieszkę Żulewską.

Pełna przygód komedia od twórców Mumii i serii o łowcy skarbów Tedi.
Nieustraszone rodzeństwo Tom i Mary przypływa do Nowego Jorku na spotkanie z wujkiem Niallem, który jednak nie zjawia się w porcie. Ukrywając się w transkontynentalnym pociągu, bez grosza przy duszy, dzieci wyruszają w niesamowitą podróż przez Dziki Zachód, by odnaleźć wujka. Wraz z nowo poznanym chłopcem i przygarniętym pieskiem muszą uratować nowych przyjaciół z rąk gangu poszukiwaczy złota.

Przyłączając się do wyprawy z pomysłowym Tomem i jego rezolutną siostrą Mary, przekonajcie się, że każdy może zostać bohaterem!
Kasia i Jacek Sienkiewicz z zespołu Kwiat Jabłoni jako Mary i Tom oraz Cezary Pazura jako wujek zabiorą was w pełną zabawnych i szalonych przeżyć podróż przez Dziki Zachód.

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Ekoprzypowieść bez cenzury w reżyserii Isao Takahaty („Grobowiec świetlików”), współzałożyciela Studia Ghibli. Nieprzewidywalna i abstrakcyjna opowieść o grupie walecznych tanuków (japoński gatunek jenota), które starają się zapobiec zniszczeniu ich leśnego domu w związku z rozwijającym się miastem. Zgodnie z japońską mitologią tanuki mogą zmieniać kształty swojego ciała. W anime „Szopy w natarciu” zamieniają się w ludzi, potwory, a nawet niektóre postacie z uniwersum Ghibli. A te przemiany są możliwe dzięki ich magicznym… genitaliom. Dzięki tej zdolności próbują uratować swoje tereny przed zrównaniem ich z ziemią i postawieniem na nich osiedla. W 1994 roku film był japońskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a w 1995 roku otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy.

Film z polskimi napisami, dla widzów od 13. roku życia.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Ekoprzypowieść bez cenzury w reżyserii Isao Takahaty („Grobowiec świetlików”), współzałożyciela Studia Ghibli. Nieprzewidywalna i abstrakcyjna opowieść o grupie walecznych tanuków (japoński gatunek jenota), które starają się zapobiec zniszczeniu ich leśnego domu w związku z rozwijającym się miastem. Zgodnie z japońską mitologią tanuki mogą zmieniać kształty swojego ciała. W anime „Szopy w natarciu” zamieniają się w ludzi, potwory, a nawet niektóre postacie z uniwersum Ghibli. A te przemiany są możliwe dzięki ich magicznym… genitaliom. Dzięki tej zdolności próbują uratować swoje tereny przed zrównaniem ich z ziemią i postawieniem na nich osiedla. W 1994 roku film był japońskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a w 1995 roku otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy.

Film z polskimi napisami, dla widzów od 13. roku życia.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Ekoprzypowieść bez cenzury w reżyserii Isao Takahaty („Grobowiec świetlików”), współzałożyciela Studia Ghibli. Nieprzewidywalna i abstrakcyjna opowieść o grupie walecznych tanuków (japoński gatunek jenota), które starają się zapobiec zniszczeniu ich leśnego domu w związku z rozwijającym się miastem. Zgodnie z japońską mitologią tanuki mogą zmieniać kształty swojego ciała. W anime „Szopy w natarciu” zamieniają się w ludzi, potwory, a nawet niektóre postacie z uniwersum Ghibli. A te przemiany są możliwe dzięki ich magicznym… genitaliom. Dzięki tej zdolności próbują uratować swoje tereny przed zrównaniem ich z ziemią i postawieniem na nich osiedla. W 1994 roku film był japońskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, a w 1995 roku otrzymał główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy.

Film z polskimi napisami, dla widzów od 13. roku życia.

„Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością. Słynący z ironicznego dystansu i bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.

Film Paolo Sorrentino jest nie tylko melancholijną medytacją nad przemijaniem i pustką życia towarzyskiego, lecz także listem miłosnym do Rzymu – miasta pełnego kontrastów, historii i ukrytych cudów. Rzym, nostalgiczny i okrutny, staje się równorzędnym bohaterem. Jego zabytki, ulice i życie nocne tworzą kontrast między historycznym pięknem a współczesną dekadencją. Stylowa reżyseria, wyrafinowane zdjęcia i symboliczne obrazy tworzą razem film, który bywa porównywany do dzieł Federica Felliniego, zwłaszcza do „Słodkiego życia”.

„Wielkie piękno” to jeden z najważniejszych tytułów europejskiego kina XXI wieku, dlatego zdecydowaliśmy się przywrócić go na ekrany kin studyjnych.

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami niezwykła opowieść, od reżysera „Młodego renifera Alexa”, o dwóch zakochanych i dzielnych polarnych liskach, które muszą stawić czoła nieoczekiwanej rozłące. Zwierzątka zostają rozdzielone na skutek topnienia lodu morskiego. Za wszelką cenę chcą się odnaleźć.

Zanim znów się spotkają, po drodze nawiążą nieoczekiwane przyjaźnie: z troskliwą suczką Ritą czy Kuną Rozrabiaką. Każde z nich przeżyje wielką, choć czasami niebezpieczną, ale pełną wzruszeń i akcji przygodę.
To niezwykle inspirujący film o miłości, bohaterstwie i oddaniu, a w podróż pełną arktycznych niespodzianek i cudów natury zabierze nas Michał Żebrowski.

Małe miłości to esencja wakacyjnego kina – skąpany w słońcu film o miłości, życiowych wyborach i związkach na odległość, do których reżyserka przewrotnie zalicza także relacje dorosłych dzieci ze starzejącymi się rodzicami. Z lekkością, czułością i humorem opowiada o wielkich emocjach. Zeskrobuje urazy jak starą farbę ze ścian, a tęsknoty i fantazje puentuje tanecznymi, popowymi piosenkami.

Często słucha ich na telefonie Teresa (María Vázquez), 42-latka, która zmieniła wakacyjne plany, by zająć się matką. Naburmuszona Ani (Ozores) miała drobny wypadek i przez jakiś czas wymaga opieki. Całe lato pod jednym dachem to wyzwanie dla obu kobiet, które spierają się o każdy drobiazg. Ale słońce i czas nieuchronnie rozpuszczają konflikty, więc Teresa i Ani doświadczają też nieoczekiwanej bliskości. Małe miłości Celii Rico Clavellino dają drugą szansę pogrążonym w kryzysie relacjom, nie oceniają miłosnych pomyłek, dowartościowują samotność z wyboru, a przede wszystkim ze zrozumieniem portretują jeden z najbardziej burzliwych związków: matki i córki.

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

Zobaczcie, jak wybuchały płomienie ognia, który towarzyszyć będzie fanom kina na całym świecie przez kolejne dekady, w wyjątkowym zestawie sześciu krótkometrażowych filmów Davida Lyncha z początków jego kariery. Szkice pomysłów, które później zachwycą w „Miasteczku Twin Peaks” i „Zagubionej autostradzie” – niepohamowana twórcza odwaga i kreatywność czasów studenckich reżysera. To także pierwsze współprace Lyncha z Pieńkową Damą, Hawkiem czy Harrym Deanem Stantonem. Każdy z filmów jest poprzedzony krótkim wstępem samego reżysera, który w anegdotyczny i typowy dla swojego humorystycznego stylu wypowiedzi sposób, przybliża historie ich powstawania.

Zestaw pokazuje również zróżnicowanie artystycznych zainteresowań Lyncha. Znajdziecie tu m.in. poklatkową malarską animację „Sześciu mężczyzn, którym robi się niedobrze (sześć razy)”, oniryczną, awangardową adaptację snu w „Alfabecie”, slapstickową komedię o ludzkiej wspólnocie przełamującej bariery językowe w „Kowboju i Francuzie” oraz hołd złożony braciom Lumière w „Złych przeczuciach po złym czynie”.

Sześciu mężczyzn, którym robi się niedobrze (sześć razy) / Six Man Getting Sick (Six Times) / reż David Lynch / USA / 1967 / 4’ + wstęp reżysera

Alfabet / The Alphabet / reż. David Lynch / USA / 1968 / 4’ + wstęp reżysera

Babcia / The Grandmother / reż. David Lynch / USA / 1970 / 34’ + wstęp reżysera

Kaleka I & II / The Amputee I & II / reż. David Lynch / USA / 1973 / 4’ & 5’ + wstęp reżysera

Kowboj i Francuz / The Cowboy and the Frenchman / reż. David Lynch / Francja / 1988 / 26’ + wstęp reżysera

Złe przeczucia po złym czynie / Premonitions Following an Evil Deed (Lumière) / reż. David Lynch / Francja / 1995 / 1’ + wstęp reżysera

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

Legendarny debiut Davida Lyncha w odnowionej kopii: lęk i obrzydzenie jeszcze nigdy nie były tak prawdziwe!
Przepełniony surrealistyczną symboliką i godnymi Davida Cronenberga mutacjami ciała, tworzonymi za pomocą praktycznych efektów specjalnych, film przedstawia przerażający portret lęku przed dorosłością i ojcostwem. Oto dzieło, które zainspirowało „Lśnienie”, „Pi” i twórczość legendarnego H.R. Gigera!

Harry Spencer (magnetyczny Jack Nance) to drukarz na urlopie, zamieszkujący przerażające i zniszczone, surrealistyczne amerykańskie miasto. Podczas niepokojącej kolacji zapoznawczej z rodzicami swojej ukochanej, Mary X (Charlotte Stewart), dowiaduje się, że wybranka urodziła jego zdeformowane dziecko. Po długim czasie związku na odległość muszą się natychmiast pobrać i stworzyć rodzinę. Szybko okazuje się jednak, że macierzyństwo przerasta Mary, która opuszcza Harry’ego. Pozostawiony samotnie w nowej roli, Harry osuwa się w coraz bardziej surrealistyczne wizje z elementami musicalowymi.

Oniryczny język narracji, mnogość niewytłumaczonych znaków i wymykający się poznaniu mroczny spirytualizm sprawiają, że „Głowa do wycierania” jest najbardziej tajemniczym i otwartym na interpretacje obrazem Lyncha. Sam reżyser nazwał go „snem o mroku i niepokoju”. Choć początkowo krytycy i publiczność odrzucili film, nazywając go wręcz „powodującym wymioty bezguściem”, z czasem dzieło zyskało status kultowy. Obecnie „Głowa do wycierania” regularnie pojawia się na listach najlepszych filmów lat siedemdziesiątych i uchodzi za jedno z najważniejszych osiągnięć filmowego surrealizmu.

W 2004 roku film trafił do zbiorów słynnej amerykańskiej Biblioteki Kongresu* („The Library of Congress”) jako jedno z dzieł „kulturowo, historycznie lub artystycznie istotnych”, zaś w plebiscycie prestiżowego Online Film Critics Society z 2010 roku został uznany za drugi najlepszy debiut w historii kina — tuż za „Obywatelem Kane’em” Orsona Wellesa.

*The Library of Congress – Biblioteka Kongresu. To największa biblioteka na świecie, posiadająca w swoich zbiorach miliony książek, filmów i nagrań wideo, nagrań dźwiękowych, fotografii, gazet, map oraz rękopisów. Jest głównym ośrodkiem badawczym Kongresu Stanów Zjednoczonych oraz siedzibą Amerykańskiego Urzędu ds. Praw Autorskich.

Więcej ciekawostek o filmie na stronie The Library of Congress.
tekst kuratorski: Marcin Prymas; redakcja: Karolina Sienkiewicz

Małe miłości to esencja wakacyjnego kina – skąpany w słońcu film o miłości, życiowych wyborach i związkach na odległość, do których reżyserka przewrotnie zalicza także relacje dorosłych dzieci ze starzejącymi się rodzicami. Z lekkością, czułością i humorem opowiada o wielkich emocjach. Zeskrobuje urazy jak starą farbę ze ścian, a tęsknoty i fantazje puentuje tanecznymi, popowymi piosenkami.

Często słucha ich na telefonie Teresa (María Vázquez), 42-latka, która zmieniła wakacyjne plany, by zająć się matką. Naburmuszona Ani (Ozores) miała drobny wypadek i przez jakiś czas wymaga opieki. Całe lato pod jednym dachem to wyzwanie dla obu kobiet, które spierają się o każdy drobiazg. Ale słońce i czas nieuchronnie rozpuszczają konflikty, więc Teresa i Ani doświadczają też nieoczekiwanej bliskości. Małe miłości Celii Rico Clavellino dają drugą szansę pogrążonym w kryzysie relacjom, nie oceniają miłosnych pomyłek, dowartościowują samotność z wyboru, a przede wszystkim ze zrozumieniem portretują jeden z najbardziej burzliwych związków: matki i córki.

„Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością. Słynący z ironicznego dystansu i bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.

Film Paolo Sorrentino jest nie tylko melancholijną medytacją nad przemijaniem i pustką życia towarzyskiego, lecz także listem miłosnym do Rzymu – miasta pełnego kontrastów, historii i ukrytych cudów. Rzym, nostalgiczny i okrutny, staje się równorzędnym bohaterem. Jego zabytki, ulice i życie nocne tworzą kontrast między historycznym pięknem a współczesną dekadencją. Stylowa reżyseria, wyrafinowane zdjęcia i symboliczne obrazy tworzą razem film, który bywa porównywany do dzieł Federica Felliniego, zwłaszcza do „Słodkiego życia”.

„Wielkie piękno” to jeden z najważniejszych tytułów europejskiego kina XXI wieku, dlatego zdecydowaliśmy się przywrócić go na ekrany kin studyjnych.

Druga połowa XIX wieku w wiktoriańskiej Anglii. Genialny młody chirurg, Frederick Treves (Anthony Hopkins), spotyka mężczyznę o nietypowej deformacji ciała, który z powodu swojego wyglądu skazany jest na poniżające życie cyrkowego dziwoląga. Jest nim cierpiący na rzadką genetyczną chorobę John Merrick (John Hurt), znany jarmarcznej publiczności w całym kraju jako „Człowiek Słoń”. Doktor Treves, który jako pierwszy potraktował go jako normalnego człowieka, walczy o uwolnienie Merricka od nędzy jego środowiska i zapewnienie mu godnego życia.

To zaledwie drugi pełnometrażowy film Lyncha, pod względem języka filmowego nawiązujący do niemieckiego ekspresjonizmu. „Człowiek Słoń” to empatyczna opowieść o człowieczeństwie, (braku) tolerancji i poczuciu nieprzystawalności. To historia o tym, jak ogromne znaczenie mają akceptacja, empatia i życzliwość wobec drugiego człowieka. Motyw odrzucenia i potrzeby przynależności czyni ten film poruszającym także z dzisiejszej perspektywy, szczególnie w kontekście społecznych debat o akceptacji inności i wykluczeniu.

W 2025 roku mija 45 lat od powstania filmu, o którym Adam Garbicz w swoim legendarnym przewodniku „Kino, wehikuł magiczny” pisał: 
W budowaniu onirycznego klimatu, wydobywaniu kulturowych lęków, kontrastowaniu fizyczności i ducha, brzydoty i piękna (…) – David Lynch jest sobą, w zalążku już tym największym władcą wyobraźni filmowej, jakim zostanie z końcem wieku.

Film zdobył 8 nominacji do Oscara – w tym dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera i najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę Johna Hurta, a także 4 nominacje do Złotych Globów, 3 nagrody BAFTA oraz Cezara dla najlepszego filmu zagranicznego.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Odważna adaptacja prozy Brunona Schulza autorstwa legendarnych twórców animacji. Wielbicielem ich talentu jest m.in. Christopher Nolan, który poświęcił im jedyny stworzony przez siebie dokument.

Premiera „Sanatorium Pod Klepsydrą według Braci Quay” odbyła się na festiwalu w Wenecji w prestiżowym konkursie Giornate degli Autori, gdzie animacja otrzymała wyróżnienie Musa Cinema & Arts Award. Film otwierał też London Film Festival i znalazł się w czołówce najbardziej docenionych dzieł 2024 International Cinephile Society, zrzeszającego krytyków filmowych z pięciu kontynentów. Niezależna produkcja była tworzona przez dwie dekady w autorskim, niepodrabialnym stylu Braci Quay („Instytut Benjamenta”, „Stroiciel trzęsień ziemi”). Pomysł hołdu dla twórczości Schulza narodził się jeszcze w latach 80. XX wieku, gdy ich krótkometrażowa „Ulica Krokodyli” – jedna z najbardziej nagrodzonych animacji w historii kina – była pierwszą od czasów wersji Wojciecha Jerzego Hasa adaptacją tej wyjątkowej literatury.

Józef odwiedza swego ojca w tajemniczym sanatorium u podnóża Karpat. Wprawdzie ojciec nie żyje, ale w uzdrowisku cofnięto zegary. Doktor Gotard wyjaśnia, że to szczególna opieka nad zmarłymi, by nie zorientowali się, że są martwi. Tam ich życie jeszcze się nie skończyło, czas nie przeminął. Oglądamy zatrzymane wspomnienia w magicznym urządzeniu, pudełku optycznym, które dzięki alchemii, raz do roku, pozwala zobaczyć przez siedem soczewek mistyczne wizje zapisane w siatkówce oka. Wprawione w ruch odsłaniają ukrytą stronę rzeczywistości. Dzięki maszynie Józef spotyka ojca w wielu wcieleniach na różnych etapach życia. Stopniowo godzi się ze stratą i zostaje sam w tajemniczym pociągu, wracając do krainy życia.

Produkcja została zrealizowana po polsku z polską ekipą i aktorami, a jej polską producentką jest Izabela Kiszka-Hoflik. W filmie wystąpili Wioletta Kopańska, Andrzej Kłak oraz Tadeusz Janiszewski, słynny aktor Teatru Ósmego Dnia. Bruno Schulz – autor literackiego pierwowzoru „Sanatorium Pod Klepsydrą” – to jeden z najoryginalniejszych pisarzy i artystów XX wieku. Jego tragiczny los również został zawarty w filmie, bo postać Schulza i jego wyobraźnia inspiruje Braci Quay od początku ich kariery. W pełnometrażowym dziele, które trzeba uznać za summę ich dokonań, stworzyli hybrydę animacji lalkowej i zdjęć aktorskich. Podziw budzi odważna decyzja, na jaką nie zdecydowałby się żaden polski reżyser – umieścić gęstą, poetycką frazę Schulza w oryginale. Daje to rozkosz słuchania hipnotycznej, wciągającej lektury.

Fascynująca, mroczna układanka mistrza onirycznej grozy – w oszałamiającej kopii zremasterowanej!

Wymykający się łatwemu zrozumieniu i prostym wytłumaczeniom, kinofilski hołd dla kina noir i twórczości wielkich reżyserów przeszłości, takich jak Alfred Hitchcock, Maya Deren czy Robert Aldrich, z wybitną ścieżką dźwiękową stworzoną przez Angelo Badalamentiego oraz Trenta Reznora.

Saksofonista Fred (Bill Pullman w jednej ze swoich najlepszych ról) i jego żona Renée (Patricia Arquette) zaczynają otrzymywać tajemnicze wiadomości i kasety VHS. Jedna z nich okazuje się zawierać nagranie muzyka stojącego nad rozczłonkowanym ciałem partnerki; wkrótce po jej odtworzeniu bohater zostaje aresztowany i skazany na śmierć za morderstwo. Kilka dni później okazuje się jednak, że w celi znajduje się zamiast niego skonsternowany młody mechanik Pete (Balthazar Getty). To dopiero początek dziwnych wydarzeń, zawijających się w filmową wstęgę Möbiusa.

„Zagubiona autostrada” miała swoją światową premierę na festiwalu Sundance, a w rocznym podsumowaniu 1997 roku redakcja prestiżowego francuskiego magazynu „Cahiers du Cinéma” umieściła go na trzecim miejscu.
tekst kuratorski: Marcin Prymas; redakcja: Karolina Sienkiewicz

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

Kot przyzwyczajony jest do spędzania dni we własnym towarzystwie. Wydreptuje swoje kocie ścieżki i śpi w ulubionych miejscach w domu, który, choć pełny śladów ludzkiej obecności, zdaje się należeć już tylko do niego… Jednak do czasu.

Gdy tajemnicza powódź pochłania znany kotu świat, jedynym schronieniem przed wielką falą staje się stara, drewniana łódź. Szansę na przetrwanie znajdują w niej również inni – kapibara, ptak, lemur i pies – wśród których kocia natura i niezależność są wystawiane na próbę. Dryfując przez mistyczne, zalane wodą krajobrazy, zwierzęta wspólnie mierzą się z grozą żywiołu i coraz to większymi wyzwaniami. Niebezpieczna żegluga powoli zamienia się w symboliczną podróż, w której każdy przechodzi przemianę charakteru i odkrywa w sobie nowe rodzaje wrażliwości. Kibicując tej nietuzinkowej grupie towarzyszy w ich przygodzie, sami stajemy się częścią załogi.

„Flow” jest opowieścią o międzygatunkowej przyjaźni i solidarności, której każdy kadr składa się na porywającą, wizualną odyseję. To ciepła, poruszająca historia zarówno dla starszej, jak i młodszej widowni.

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

16-letni Baltazar z Budziszyna staje się „wybrańcem” dzięki wierze w czystość moralną, którą pragnie zachować. Odbywa podróż do Drezna, gdzie uczy się w seminarium teologicznym, później do Wenecji, spotyka intrygującego podróżnika Pappagello i za jego pośrednictwem poznaje piękną lutnistkę, Rosę. Przyciągany na przemian przez Archanioła i Szatana, uczy się miłości, obrony prawdy i darowania krzywdy. A cel podróży cały czas jest złudny.

Myślą przewodnią filmu są słowa św. Anzelma z Cantenbury: „Lepiej posuwać się do przodu, nawet czasem błądząc, niż pozostawać w bezruchu”. „Historia Baltazara - powiedział reżyser - to tajemnica labiryntu. Labiryntu kabalistycznego. Bohater wędruje przez Niebo i Piekło, aby w końcu spotkać się ze Śmiercią i Miłością. Mój film jest bajką o wróżkach, jest jak sen przepełniony akcją: spiski, ucieczki i walki. Zostawiam każdemu widzowi określenie, co jest w tym marzeniem, a co rzeczywistością”.

Film jest poprzedzony video-prelekcją Adriany Prodeus (ok. 6 minut).

Basia ma pięć lat, mocny charakterek i oryginalne spojrzenie na świat. Jej każdy dzień jest pełen zabawy i pasiastego humoru. Razem ze swoim pluszowym przyjacielem Miśkiem Zdziśkiem powraca w nowej odsłonie adaptacji kultowych książek Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak!

Rezolutna Basia dobrze wie, czego chce. Wie też, czego nie chce. Żelki mogłaby jeść nawet na śniadanie, więc kiedy tylko nadarza się okazja, bardzo chętnie sięga po słodycze! Wizyta u dentysty jednak nie spotyka się z takim samym entuzjazmem bohaterki. Oczywiście to nie przez to, że nie chce prowadzić zdrowego trybu życia! Basia uwielbia bawić się na dworze, grać w piłkę nożną oraz zawsze jest chętna, żeby wyjechać w podróż z rodziną. Siedzenie w miejscu zdecydowanie nie jest dla niej!

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

„Prosta historia” to oparta na autentyczny wydarzeniach historia Alvina Straighta, który postanawia rozliczyć się i pogodzić z przeszłością. By spotkać się ze swoim schorowanym bratem wyrusza małym ciągnikiem do kosiarki w kilkuset milową podróż przez całą Amerykę. Ten najmniej „Lynchowski” z filmów Davida Lyncha, ale wciąż dowód jego wszechstronności i maestrii, to liryczna podróż w głąb ludzkiej duszy, przypowieść o istnieniu i przemijaniu, a także wzruszający portret człowieka u schyłku życia.

O swoim nietypowym filmie Lynch mówił następująco: Wiem, że ten film w niczym nie przypomina moich poprzednich. Ale ludzie w swoich wyborach często kierują się emocjami. Tak właśnie było ze mną. Scenariusz „Prostej historii” poruszył mnie do głębi. Zafrapował mnie zwłaszcza motyw przebaczenia.

W roli głównej występuje Richard Farnsworth, który za swój występ otrzymał nominację do Oscara i Złotego Globu. Miał wówczas 78 lat i zmagał się z postępującą chorobą, co nadaje jego kreacji dodatkowej głębi i autentyczności. Film został uhonorowany Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszego filmu spoza Europy.

Autorem zdjęć jest Freddie Francis – współtwórca wizualnego stylu Człowieka słonia i Diuny, a za muzykę odpowiada stały współpracownik Lyncha, Angelo Badalamenti, którego subtelna, melancholijna ścieżka dźwiękowa doskonale oddaje ton opowieści. Producentką i montażystką filmu była Mary Sweeney, wieloletnia partnerka reżysera.

Prosta historia to klasyczne kino drogi, zakorzenione w realiach amerykańskiej prowincji, ukazujące codzienność „zwykłych ludzi” w sposób pełen czułości i szacunku. To również film o przemijaniu i wewnętrznej odwadze – opowiedziany w sposób prosty, ale nie banalny.

Uwodzicielska i przerażająca wizja fabryki snów w Los Angeles Davida Lyncha to jedno z prawdziwych arcydzieł nowego tysiąclecia; opowieść o miłości, zazdrości i zemście jak żadna inna.

Rozpoczynające się od sceny tragicznego wypadku samochodowego w Hollywood, a później dryfujące w coraz bardziej nieprawdopodobne rejony "Mulholland Drive" to wizytówka stylu Davida Lyncha. Film amerykańskiego mistrza jednakowo dobrze sprawdza się jako sugestywny obraz o uniwersalnych lęków współczesności, autotematyczna satyra na przemysł filmowy i zmysłowa opowieść o zakazanym pożądaniu.

Fabuła skupia się na historii młodej kobiety, która traci pamięć po wypadku samochodowym na Mulholland Drive w Los Angeles. Z pomocą nowo poznanej przyjaciółki, próbuje odkryć swoją tożsamość, co prowadzi do serii zagadek, tajemniczych postaci i nieoczekiwanych zwrotów akcji.

W zrealizowanej w 2016 roku ankiecie BBC Culture przeprowadzonej wśród 177 krytyków filmowych z całego świata, “Mulholland Drive” zostało uznane za najlepszy film XXI wieku.

Doświadczcie cyfrowej rewolucji w karierze Davida Lyncha! Zestaw „Dynamic: 01” stanowi zbiór siedmiu krótkometrażowych filmów z lat 2001–2004, pierwotnie opublikowanych na stronie internetowej DavidLynch.com. Reżyser bawi się tu różnymi stylami narracji i gatunkami filmowymi – od przywodzących na myśl poetyckie proto-wideoblogi Jonasa Mekasa „Łódź” i „Lampa”, przez formalnie bliskie Jamesowi Benningowi „Eksperymenty z czasem”, po komedię absurdu stworzoną na podstawie własnego snu – „Hen daleko: Chłopak z sąsiedztwa”.

W zestawie znajdziemy także produkcje nawiązujące do innych projektów Lyncha lub je zapowiadające: „Przemysłowy pejzaż dźwiękowy” przywodzi na myśl „Głowę do wycierania”, „Robak pełznie” świetnie wpasowałoby się między bardzo wczesne krótkie filmy artysty, zaś „Pokój w mroku” zwiastuje tematy i estetykę „Inland Empire”.

Pokój w mroku / The Darkened Room / reż. David Lynch / USA / 2002 / 8’

Łódź / Boat / reż. David Lynch / USA / 2003 / 9’

Lampa / Lamp / reż. David Lynch / USA / 2003 / 31’

Hen daleko: Chłopak z sąsiedztwa / Out Yonder: Neighbor Boy / reż, David Lynch / USA / 2001 / 10’

Przemysłowy pejzaż dźwiękowy / Industrial Soundscape / reż. David Lynch / 2002 / 13’

Robak pełznie / Bug Crawls / reż. David Lynch / USA / 2004 / 5’

Eksperymenty z czasem / Intervalometer Experiments / reż. David Lynch / USA / 2004 / 16’

UWAGA! Jakość prezentacji filmów jest uzależniona od jakości materiałów oryginalnych. Momentami można odnieść wrażenie kręcenia przysłowiowym kalkulatorem, ale taki jest też urok tych produkcji – nostalgicznie najntisowy, rodem ze starej wypożyczalni VHS.

„Świat według Kiepskich” według Davida Lyncha lub „najwścieklejsza kreskówka na świecie”.
Stworzony na zamówienie portalu Shockwave.com animowany miniserial, składający się z ośmiu kilkuminutowych odcinków, tworzonych niemal w całości (poza dubbingiem niektórych postaci) samodzielnie przez reżysera na jego domowym komputerze. „Dumbland” albo w luźnym tłumaczeniu na język polski: „Debiland”, to wypełniona przemocą, humorem fekalnym oraz bluzgami parodia white trash. W krótkich scenach z życia spędzamy pół godziny z głową rodziny – Randym, jego synem Sparkym, bezimienną żoną (ofiarą codziennej przemocy domowej), a także ich sąsiadami i znajomymi. Jednocześnie całość wypełniona jest ulubionymi tematami twórcy „Twin Peaks” – kryjącymi się na przedmieściach tajemnicami, tkwiącym w ludziach złem oraz determinizmem ludzkich losów.

Do zestawu bonusowo jest dołączony krótki film dokumentalny o Davidzie Lynchu pt. Portret: David Lynch w reż. Pierre-Henriego Giberta.

Poświęcony amerykańskiemu geniuszowi odcinek nagradzanego, autorskiego serialu dokumentalnego „Portrety”, w którym Pierre-Henri Gibert rozmawia z wybitnymi reżyserami o ich doświadczeniach pracy nad pierwszym filmem.
Ta krótkometrażowa produkcja stanowi świetną okazję do zapoznania się z osobowością i przekonaniami Davida Lyncha w zwięzłej i fascynującej formie – szczególnie za sprawą dynamicznego montażu scen z kilkunastu dzieł Amerykanina, towarzyszącego całości. Autor „Twin Peaks” opowiada o poszukiwaniu piękna w codziennych rzeczach, swoim sprzeciwie wobec sformalizowanej edukacji oraz wspomnieniach z młodości. Kluczowym elementem „Portretu” są jednak jego wspomnienia z pracy nad „Głową do wycierania”: ciekawostki z planu, anegdoty ze spotkań z innymi twórcami i wymieniane inspiracje.

UWAGA! Jakość prezentacji filmów jest uzależniona od jakości materiałów oryginalnych. Do zestawu bonusowo jest dołączony krótki film dokumentalny o Davidzie Lynchu pt. „Portret: David Lynch”.

Całość trwania zestawu: 61 minut (32 minuty shortów + 29 minut bonusowego krótkometrażowego filmu dokumentalnego o reżyserze)

1938. Dawni współmieszkańcy wsi, obecnie amerykańscy imigranci, przybywają do karpackiej wioski Worochta, w której mieszka piękna Hucułka Ksenia, by znaleźć narzeczoną dla młodego Yaro. Otrzyma on milion dolarów spadku pod warunkiem, że poślubi świadomą Ukrainkę. Do aneksji zachodniej Ukrainy pozostały dwa tygodnie... Scenariusz literacki filmu oparty jest na libretcie operetki o tym samym tytule autorstwa Yaroslava Barnycha.

1938 рік. У карпатське селище Ворохта, в якому проживає найкрасивіша гуцулка на ім’я Ксеня, прибувають колишні односельці, а нині – американські емігранти, для того, щоб знайти наречену для молодого Яро. Він отримає свій мільйонний спадок за умови, що одружиться зі свідомою українкою. До анексії Західної України залишається два тижні...За основу літературного сценарію фільму взято лібрето однойменної оперети Ярослава Барнича.

1938. Former fellow villagers, now American immigrants, arrive in the Carpathian village of Vorokhta, home to a beautiful Hutsul woman named Ksenia, to find a bride for young Yaro. He will receive his million-dollar inheritance on the condition that he marries a committed Ukrainian woman. Two weeks remain before the annexation of Western Ukraine...
The literary script of the film is based on the libretto of the operetta of the same name by Yaroslav Barnych.