Repertuar:

Brytyjsko-palestyński chirurg dr Ghassan Abu Sittah spędził 43 dni pod bombardowaniem Gazy, nieustannie lecząc rannych. Jego praca, mierząc się z straszliwymi obrażeniami, atakami na szpitale i osieroconymi dziećmi, stała się symbolem oporu. Film ukazuje jego szóstą i najbardziej wstrząsającą wojnę w Gazie, lęki jego rodziny oraz wspólną pasję do Palestyny, która napędza jego nieustanną misję humanitarną pomimo niebezpieczeństwa.

Film na podstawie noweli „W pełnym słońcu” („Men in the Sun”, oryg. „Rijāl fī al-Shams”) palestyńskiego pisarza Ghassana Kanafaniego. Trzej palestyńscy uchodźcy – Abu Qais, Assad i Marwan – próbują uciec z libańskich obozów dla uchodźców do Kuwejtu. Ukrywając się w blaszanej, rozgrzanej przez słońce pustyni cysternie, duszą się, gdy przemytnikowi nie udaje się uwolnić ich w porę. Tragedia kończy się dręczącym pytaniem: „Dlaczego nie zapukali w ściany cysterny?”

Suleiman i Mona to para, która wiedzie samotnicze życie, opiekując się zwierzętami i drzewami oraz prowadząc nieustanne, gorące dyskusje na temat życiowych wyborów swoich dzieci. Jednak pewnego dnia ich codzienność zostaje zakłócona, gdy pojawia się nieznajomy, przywołujący na myśl bolesną przeszłość.

„Gdzie jest Bóg” – desperacko zastanawia się starszy mężczyzna oglądający gruzy w palestyńskim obozie dla uchodźców w Dżeninie. Wojsko izraelskie wtargnęło do obozu w marcu 2002 roku. Po ciężkich, długotrwałych walkach duży obszar obozu został zrównany z ziemią, a wielu żołnierzy i cywilów straciło życie. Film ukazuje rozmiar, do jakiego przedłużająca się okupacja i terror ze strony Izraela wywarły wpływ na sposób myślenia palestyńskich mieszkańców Dżeninu. Mała dziewczynka, która ma nie więcej niż 12 lat, opowiada swoją historię, ale nie zna strachu. Smutne pytanie przechodzi na widza – jaki los czeka kraj i jego mieszkańców, jeśli nawet dzieci od najmłodszych lat muszą stawić czoła wojnie i przemocy?

Jordania w 1967 roku. Jedenastoletni Tarek i jego matka, rozdzieleni z ojcem podczas wojny, czekają w obozie dla uchodźców na powrót do Palestyny. Niespokojny i tęskniący za ponownym spotkaniem Tarek odkrywa grupę ucieleśniającą wolność i nadzieję. Podróż z nimi odmienia jego życie, uwieczniając moment, w którym młodzieńczy idealizm i polityczne przebudzenie otwierają drogę do zmiany.

Film otwarcia 23. Objazdowego Festiwalu Filmowego. Prawa Człowieka w Filmie 2025

Jak nauczyć się kochać, gdy nie wszystko się rozumie? Jeden z najpiękniejszych polskich filmów o poszukiwaniu miłości i własnego miejsca na świecie.

Gdzie kończy się Rosja / reż. Oleksiy Radynski / Ukraina / 24 min.
Materiały nakręcone przez ukraińskich filmowców podczas wypraw na Syberię jeszcze w czasach ZSRR posłużyły twórcom do stworzenia eseju o rosyjskim imperializmie. Obrazy odkryte już po rozpoczęciu pełnoskalowej inwazji na Ukrainę dają świadectwo skali zniszczeń, jakie zawsze były konsekwencją kolonialnych ambicji Rosji. Niezależnie od tego, czy chodzi o wyzysk miejscowej populacji, czy o dewastację środowiska naturalnego.
Usłysz to, czego nie widać. O czym mówią rosyjscy żołnierze, kiedy dzwonią z frontu do swoich domów? „Przechwycone” to psychologiczny horror, którego groza kryje się poza obrazem.

Russian imperialism and environmental devastation in newly unearthed archival films. An allegory of the war in Ukraine.

Przechwycone 

Kryzys humanitarny na granicy polsko-białoruskiej – tym razem nie z perspektywy aktywistów, lecz rodziny uchodźczej, której udało się wyrwać z piekła. Szesnastoletnia Kurdyjka Runa wraz z rodzicami i rodzeństwem dociera do zielonej granicy. Po kilkunastu dniach spędzonych w Puszczy Białowieskiej rodzina trafia do ośrodka dla uchodźców – jednak nie w komplecie. W szpitalu umiera uratowana wcześniej z lasu matka. Na barki pogrążonej w żałobie nastolatki spada obowiązek opieki nad braćmi i ojcem, którzy rozpacz przykrywają złością i poczuciem bezradności. O tym, co przeżywa Runa, dowiadujemy się z jej rysunków i stworzonych na ich podstawie animacji. Kotłują się w nich traumatyczne wspomnienia z lasu, lęk i poczucie osamotnienia. Nawet, gdy nad rodziną wisi widmo deportacji, nadludzką niemalże siłą dziewczyna stara się zachować przytomność umysłu, a nawet optymizm, i zrealizować plan matki – zbudować nowe życie w Polsce.

Seans jest dostępny dla osób ze specjalnymi potrzebami w obszarze wzroku:
- Audiodeskrypcja

Początek inwazji Rosji na Ukrainę. Ludzie zawieszeni w czasie i przestrzeni, w obliczu niepewnego tu i teraz, decydują się na porzucenie tego, co mają najcenniejsze i wsiadają bez zastanowienia do zakurzonego vana na obcych rejestracjach. Samochód przemierza tysiące kilometrów, pełniąc rozmaite funkcje: poczekalni, szpitala, schronu, a przede wszystkim przestrzeni do zwierzeń i wyznań, którymi w sposób naturalny zaczynają dzielić się współtowarzysze podróży z przypadku. „Skąd dokąd” to portret zbiorowy złożony z doświadczeń ludzi, którzy mają jeden cel: znaleźć bezpieczne schronienie. W vanie, ich tymczasowym azylu, zniesione są różnice płci, wieku, koloru skóry, sprawności fizycznej, pochodzenia, tożsamości, poglądów czy wiary. W języku ukraińskim „skąd” (звідки / zvidky) i „dokąd” (куди / kudy), to też rutynowe pytania zadawane podczas próby przebicia się przez liczne punkty kontrolne, rozmieszczone na terenie Ukrainy.

„Skad dokąd” zdobył już blisko 20 nagród i był pokazywany na blisko 50 festiwalach w Polsce i na świecie.

"Robert Kowalski przez osiem lat dokumentował przebieg miesięcznic smoleńskich, które nieoczekiwanie stały się forum bezpośredniego spotkania ówczesnych władz państwa z obywatelami. Składanie wieńców i uliczne modlitwy rządzących chronione były przez snajperów, odziały antyterrorystyczne, SOP i policję konną. Antagonistami Jarosława Kaczyńskiego byli ludzie zrzeszeni w niewielkich grupach albo wręcz działający w pojedynkę.
Z jednej strony mamy tu prawdziwą ludzką tragedię, z drugiej – paralelną rzeczywistość politycznego marketingu. W miarę upływu lat charakter tytułowych obrzędów stopniowo się zmienia: od uroczystych rytuałów służących utrwaleniu władzy po groteskowe kombinacje po jej utracie."

"Ich numer telefonu znamy z demonstracji. Twarze z okładek gazet albo furgonetki antyaborcyjnej. Nazwiska z kampanii społecznych lub doniesień sądowych. W filmie poznajemy bliżej Justynę, Kingę, Natalię i Karolinę - przyjaciółki i aktywistki tworzące Aborcyjny Dream Team. Dziewczyny odbierają telefon pomocowy i chwalą się na TikToku, że umożliwiają 100 aborcji dziennie szokując hasłem „Aborcja jest OK!”.
Mają przeciwko sobie wszystkich - opinię publiczną, lekarzy, polityków. Mało kto rozumie, że ich prowokacyjny styl to walka ze stygmą aborcyjną, a w tle toczy się batalia o wolność i zdrowie kobiet. Jednak po wyroku trybunału, praktycznie zakazującego dokonywania aborcji, ich grupa staje się symbolem społecznej rewolucji a numer infolinii skanduje tysiące ludzi na protestach. Niszowa wcześniej działalność staje się coraz bardziej niebezpieczna znajdując się nagle w centrum zainteresowania – nie tylko mediów, ale również prokuratury. Jedna z nich, Justyna staje przed sądem za “pomoc w aborcji”. W momentach wyczerpania i rozpaczy dziewczyny ratują się poczuciem humoru i wzajemnym wsparciem, a potem stawiają się na posterunku z pytaniem „jak mogę Ci pomóc”?"

Their phone number is known from demonstrations. Faces from newspaper covers or the anti-abortion van. The first film about the Abortion Dream Team, which consists of friends and activists – Justyna, Kinga, Natalia, and Karolina.
Their phone number is known from demonstrations. Faces from newspaper covers or the anti-abortion van. Names from social campaigns or court reports.
In the film, we get to know Justyna, Kinga, Natalia, and Karolina – friends and activists who make up the Abortion Dream Team. They answer the helpline and proudly share on TikTok that they facilitate 100 abortions a day, shocking many with the slogan: “Abortion is OK!”
They face opposition from all sides—public opinion, doctors, politicians. Few understand that their provocative style is a fight against abortion stigma, while in the background, a battle for women's freedom and health unfolds. After the tribunal’s ruling that effectively banned abortion, their group became a symbol of social revolution, with their hotline number chanted by thousands at protests.
What was once a niche initiative is now increasingly dangerous, suddenly at the center of attention—not only from the media but also from prosecutors. One of them, Justyna, faces trial for “helping in abortion.” In moments of exhaustion and despair, the women find solace in humor and mutual support—only to return to their mission, asking, “How can I help you?”

Ten dokument ogląda się jak prawdziwy szpiegowski thriller. Jego protagoniści w imię przekonań rzucają wyzwanie psychopatycznemu władcy Kremla. To oni - dziennikarze śledczy - są tytułowym antidotum na jad rosyjskich służb specjalnych, które dosłownie i w przenośni zatruwają instytucje wolnego świata. Kluczową postacią filmu i naszym przewodnikiem po uniwersum szpiegów, prowokatorów i podwójnych agentów jest Christo Grozev – były główny specjalista od spraw rosyjskich w portalu śledczym Bellingcat, obecnie żyjący pod ochroną służb w USA. Twórcy dokumentu z detalami pokazują koordynowaną przez Grozeva akcję, dzięki której na Zachód trafia jeden z pracowników tajnego laboratorium chemicznego FSB. To tam powstawały substancje, przy pomocy których rosyjscy agenci zabijali za granicą przeciwników Putina. Trzymający do końca w napięciu film Jonesa uświadamia nam skalę działania moskiewskiego reżimu – ale jest przede wszystkim hołdem dla ludzi, którzy płacą wysoką cenę za trwanie przy swoich przekonaniach.

Wprowadzenie do filmu wygłosi dr Magdalena Pycińska.

Pomysł, żeby Palestyńczyk pokazał w dokumencie zamknięty świat żydowskich osiedli na Zachodnim Brzegu, wydaje się karkołomny. Miał jednak spore szanse powodzenia. Reżyser nawiązuje kontakt z przyjacielem sprzed lat – obecnie ortodoksyjnym osadnikiem, do którego wybiera się z kamerą w odwiedziny. Co wyniknie z tego spotkania? Yvann Yagchi zderza ze sobą przeciwstawne perspektywy i pokazuje, do jakiego stopnia historia jego narodu została wypaczona przez lata manipulacji. Pochodzący z rodziny przedwojennych intelektualistów reżyser pokazuje nam Palestynę sprzed 1948 roku – kraj zupełnie inny od naszych wyobrażeń. Łącząc archiwalia, rodowe pamiątki, animacje i efekty współczesnych poszukiwań, odsłania ślady dawnej świetności swojej rodziny – i kraju. Wbrew tytułowemu sloganowi, który – powtarzany przez lata – zakorzenił się w powszechnej świadomości nie tylko w Izraelu.

Can a Palestinian director unveil the closed world of Jewish West Bank settlements?