Gdy po latach powraca ich śmiertelny wróg, grupa byłych rewolucjonistów jednoczy się, aby uratować córkę swego towarzysza.

O reżyserze
Anderson to uważny obserwator Amerykańskich suburbii. Jego bohaterowie to często samotnicy i outsiderzy, których prywatne historie twórca konfrontuje ze społeczeństwem, jego schematami i wymogami. Potrafi z maestrią sięgać do przepastnej filmowej rekwizytorni, najbardziej ograne zabiegi czyniąc swieżymi i innowacyjnymi. Każde jego kolejne dzieło zyskuje status kultowego; od kampowych, słodko-gorzkich „Boogie Nights”, przez wielowątkową, migotliwą, transową „Magnolię” po sugestywne, mistrzowskie dramaturgicznie „Aż poleje się krew”. Jego doskonale napisane filmy pozostają w pełni autorskimi, niezależnymi projektami – a jednak Andersonowi, niegdyś twórcy niszowemu, udaje się z czasem zjednywać sobie coraz szersze rzesze fanów, co potwierdza długi rządek rozmaitych nagród, którymi może się pochwalić. Po pięciu nominacjach, obecność Oscara w tej kolekcji zdaje się być jedynie kwestią czasu.