Repertuar:

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

„Prosta historia” to oparta na autentyczny wydarzeniach historia Alvina Straighta, który postanawia rozliczyć się i pogodzić z przeszłością. By spotkać się ze swoim schorowanym bratem wyrusza małym ciągnikiem do kosiarki w kilkuset milową podróż przez całą Amerykę. Ten najmniej „Lynchowski” z filmów Davida Lyncha, ale wciąż dowód jego wszechstronności i maestrii, to liryczna podróż w głąb ludzkiej duszy, przypowieść o istnieniu i przemijaniu, a także wzruszający portret człowieka u schyłku życia.

O swoim nietypowym filmie Lynch mówił następująco: Wiem, że ten film w niczym nie przypomina moich poprzednich. Ale ludzie w swoich wyborach często kierują się emocjami. Tak właśnie było ze mną. Scenariusz „Prostej historii” poruszył mnie do głębi. Zafrapował mnie zwłaszcza motyw przebaczenia.

W roli głównej występuje Richard Farnsworth, który za swój występ otrzymał nominację do Oscara i Złotego Globu. Miał wówczas 78 lat i zmagał się z postępującą chorobą, co nadaje jego kreacji dodatkowej głębi i autentyczności. Film został uhonorowany Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszego filmu spoza Europy.

Autorem zdjęć jest Freddie Francis – współtwórca wizualnego stylu Człowieka słonia i Diuny, a za muzykę odpowiada stały współpracownik Lyncha, Angelo Badalamenti, którego subtelna, melancholijna ścieżka dźwiękowa doskonale oddaje ton opowieści. Producentką i montażystką filmu była Mary Sweeney, wieloletnia partnerka reżysera.

Prosta historia to klasyczne kino drogi, zakorzenione w realiach amerykańskiej prowincji, ukazujące codzienność „zwykłych ludzi” w sposób pełen czułości i szacunku. To również film o przemijaniu i wewnętrznej odwadze – opowiedziany w sposób prosty, ale nie banalny.

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Uwodzicielska i przerażająca wizja fabryki snów w Los Angeles Davida Lyncha to jedno z prawdziwych arcydzieł nowego tysiąclecia; opowieść o miłości, zazdrości i zemście jak żadna inna.

Rozpoczynające się od sceny tragicznego wypadku samochodowego w Hollywood, a później dryfujące w coraz bardziej nieprawdopodobne rejony "Mulholland Drive" to wizytówka stylu Davida Lyncha. Film amerykańskiego mistrza jednakowo dobrze sprawdza się jako sugestywny obraz o uniwersalnych lęków współczesności, autotematyczna satyra na przemysł filmowy i zmysłowa opowieść o zakazanym pożądaniu.

Fabuła skupia się na historii młodej kobiety, która traci pamięć po wypadku samochodowym na Mulholland Drive w Los Angeles. Z pomocą nowo poznanej przyjaciółki, próbuje odkryć swoją tożsamość, co prowadzi do serii zagadek, tajemniczych postaci i nieoczekiwanych zwrotów akcji.

W zrealizowanej w 2016 roku ankiecie BBC Culture przeprowadzonej wśród 177 krytyków filmowych z całego świata, “Mulholland Drive” zostało uznane za najlepszy film XXI wieku.

Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Doświadczcie cyfrowej rewolucji w karierze Davida Lyncha! Zestaw „Dynamic: 01” stanowi zbiór siedmiu krótkometrażowych filmów z lat 2001–2004, pierwotnie opublikowanych na stronie internetowej DavidLynch.com. Reżyser bawi się tu różnymi stylami narracji i gatunkami filmowymi – od przywodzących na myśl poetyckie proto-wideoblogi Jonasa Mekasa „Łódź” i „Lampa”, przez formalnie bliskie Jamesowi Benningowi „Eksperymenty z czasem”, po komedię absurdu stworzoną na podstawie własnego snu – „Hen daleko: Chłopak z sąsiedztwa”.

W zestawie znajdziemy także produkcje nawiązujące do innych projektów Lyncha lub je zapowiadające: „Przemysłowy pejzaż dźwiękowy” przywodzi na myśl „Głowę do wycierania”, „Robak pełznie” świetnie wpasowałoby się między bardzo wczesne krótkie filmy artysty, zaś „Pokój w mroku” zwiastuje tematy i estetykę „Inland Empire”.

Pokój w mroku / The Darkened Room / reż. David Lynch / USA / 2002 / 8’

Łódź / Boat / reż. David Lynch / USA / 2003 / 9’

Lampa / Lamp / reż. David Lynch / USA / 2003 / 31’

Hen daleko: Chłopak z sąsiedztwa / Out Yonder: Neighbor Boy / reż, David Lynch / USA / 2001 / 10’

Przemysłowy pejzaż dźwiękowy / Industrial Soundscape / reż. David Lynch / 2002 / 13’

Robak pełznie / Bug Crawls / reż. David Lynch / USA / 2004 / 5’

Eksperymenty z czasem / Intervalometer Experiments / reż. David Lynch / USA / 2004 / 16’

UWAGA! Jakość prezentacji filmów jest uzależniona od jakości materiałów oryginalnych. Momentami można odnieść wrażenie kręcenia przysłowiowym kalkulatorem, ale taki jest też urok tych produkcji – nostalgicznie najntisowy, rodem ze starej wypożyczalni VHS.

Nie każda zgubiona skarpetka wpada pod łóżko lub kanapę. Niektóre prowadzą zaskakujące życie – podróżują w czasie, trafiają na biegun północny albo nawet do Hollywood. Ich niesamowite przygody są pełne wrażeń i dobrego humoru!

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co się dzieje z tymi wszystkimi zaginionymi skarpetkami? Każdy z nas miał to doświadczenie – wrzucamy parę skarpetek do szuflady, szafy czy też do kosza na pranie i później wyjmujemy… tylko jedną skarpetkę! Gdzie one znikają? Może skrycie marzą o bardziej fascynującym życiu niż służenie naszym stopom? Być może chciałyby zostać gwiazdami filmowymi lub politykami? A może, wpadając w kąt naszego pokoju, przenoszą się w czasie do prehistorii? Gdziekolwiek trafiają, ich przygody na pewno są przepełnione dobrą zabawą!

„Niesamowite przygody skarpetek” to animowany serial dla dzieci na podstawie bestsellerowych książek Justyny Bednarek i Daniela de Latour. Każdy odcinek przedstawia perypetie różnych skarpetek w historiach pełnych abstrakcyjnego humoru i nietypowych przygód.

W tym secie dowiecie się:
1. O skarpetce, która została mysią mamą
2. O skarpetce, która rozśmieszyła córkę Sułtana
3. O skarpetce, która trafiła do prehistorii
4. O skarpetce, która znalazła wiosnę
5. O skarpetce, która została duchem
6. O skarpetce, która została prezydentką

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

„Świat według Kiepskich” według Davida Lyncha lub „najwścieklejsza kreskówka na świecie”.
Stworzony na zamówienie portalu Shockwave.com animowany miniserial, składający się z ośmiu kilkuminutowych odcinków, tworzonych niemal w całości (poza dubbingiem niektórych postaci) samodzielnie przez reżysera na jego domowym komputerze. „Dumbland” albo w luźnym tłumaczeniu na język polski: „Debiland”, to wypełniona przemocą, humorem fekalnym oraz bluzgami parodia white trash. W krótkich scenach z życia spędzamy pół godziny z głową rodziny – Randym, jego synem Sparkym, bezimienną żoną (ofiarą codziennej przemocy domowej), a także ich sąsiadami i znajomymi. Jednocześnie całość wypełniona jest ulubionymi tematami twórcy „Twin Peaks” – kryjącymi się na przedmieściach tajemnicami, tkwiącym w ludziach złem oraz determinizmem ludzkich losów.

Do zestawu bonusowo jest dołączony krótki film dokumentalny o Davidzie Lynchu pt. Portret: David Lynch w reż. Pierre-Henriego Giberta.

Poświęcony amerykańskiemu geniuszowi odcinek nagradzanego, autorskiego serialu dokumentalnego „Portrety”, w którym Pierre-Henri Gibert rozmawia z wybitnymi reżyserami o ich doświadczeniach pracy nad pierwszym filmem.
Ta krótkometrażowa produkcja stanowi świetną okazję do zapoznania się z osobowością i przekonaniami Davida Lyncha w zwięzłej i fascynującej formie – szczególnie za sprawą dynamicznego montażu scen z kilkunastu dzieł Amerykanina, towarzyszącego całości. Autor „Twin Peaks” opowiada o poszukiwaniu piękna w codziennych rzeczach, swoim sprzeciwie wobec sformalizowanej edukacji oraz wspomnieniach z młodości. Kluczowym elementem „Portretu” są jednak jego wspomnienia z pracy nad „Głową do wycierania”: ciekawostki z planu, anegdoty ze spotkań z innymi twórcami i wymieniane inspiracje.

UWAGA! Jakość prezentacji filmów jest uzależniona od jakości materiałów oryginalnych. Do zestawu bonusowo jest dołączony krótki film dokumentalny o Davidzie Lynchu pt. „Portret: David Lynch”.

Całość trwania zestawu: 61 minut (32 minuty shortów + 29 minut bonusowego krótkometrażowego filmu dokumentalnego o reżyserze)

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.

Rok 1900. W dzień świętego Walentego grupa uczennic z elitarnej wiktoriańskiej szkoły z internatem wyrusza pod opieką nauczycielek na wycieczkę do Wiszącej Skały, wulkanicznej formacji położonej w sercu australijskiego buszu. Tam, pod rozedrganym od upału niebem, wydarza się coś niewyjaśnionego – czas się rozmywa, przestrzeń ulega zakrzywieniu, a natura zaczyna oddziaływać na ciała i umysły młodych kobiet. Czy to pradawny rytuał? Zbiorowa halucynacja? A może, jak pisał Edgar Allan Poe: „To, co widzimy i czym się zdajemy, jest snem, który w innym śnie snujemy”? Jedno jest pewne: od tej pory nic już nie będzie takie samo.

Jest coś w „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, co nie daje spokoju. Co sprawia, że wraca się do tego filmu, jak do przerwanego snu. Niepokojący, zmysłowy, obsesyjny – kultowy film Petera Weira z 1975 roku to opowieść o niewinności i jej utracie, o młodości stłumionej przez konwenans, o kobiecej cielesności i sile tego, co nieświadome. Miłośnicy stylu coquette, vintage’owych wnętrz, koronkowych sukienek, suszonych kwiatów i subtelnej grozy znajdą tu swoje estetyczne niebo i piekło zarazem. A wygrywany na fletni Pana i organach muzyczny motyw przewodni wprowadzi widzów w hipnotyczny trans.

W 50. rocznicę premiery „Piknik pod Wiszącą Skałą” powraca na ekrany kin w mistrzowsko odrestaurowanej kopii 4K, przygotowanej pod okiem samego Petera Weira i autora zdjęć Russella Boyda. To niezwykła szansa, by nadrobić seans tej ponadczasowej klasyki lub na nowo ją odczytać.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

1938. Dawni współmieszkańcy wsi, obecnie amerykańscy imigranci, przybywają do karpackiej wioski Worochta, w której mieszka piękna Hucułka Ksenia, by znaleźć narzeczoną dla młodego Yaro. Otrzyma on milion dolarów spadku pod warunkiem, że poślubi świadomą Ukrainkę. Do aneksji zachodniej Ukrainy pozostały dwa tygodnie... Scenariusz literacki filmu oparty jest na libretcie operetki o tym samym tytule autorstwa Yaroslava Barnycha.

1938 рік. У карпатське селище Ворохта, в якому проживає найкрасивіша гуцулка на ім’я Ксеня, прибувають колишні односельці, а нині – американські емігранти, для того, щоб знайти наречену для молодого Яро. Він отримає свій мільйонний спадок за умови, що одружиться зі свідомою українкою. До анексії Західної України залишається два тижні...За основу літературного сценарію фільму взято лібрето однойменної оперети Ярослава Барнича.

1938. Former fellow villagers, now American immigrants, arrive in the Carpathian village of Vorokhta, home to a beautiful Hutsul woman named Ksenia, to find a bride for young Yaro. He will receive his million-dollar inheritance on the condition that he marries a committed Ukrainian woman. Two weeks remain before the annexation of Western Ukraine...
The literary script of the film is based on the libretto of the operetta of the same name by Yaroslav Barnych.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Nie każda zgubiona skarpetka wpada pod łóżko lub kanapę. Niektóre prowadzą zaskakujące życie – podróżują w czasie, trafiają na biegun północny albo nawet do Hollywood. Ich niesamowite przygody są pełne wrażeń i dobrego humoru!

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co się dzieje z tymi wszystkimi zaginionymi skarpetkami? Każdy z nas miał to doświadczenie – wrzucamy parę skarpetek do szuflady, szafy czy też do kosza na pranie i później wyjmujemy… tylko jedną skarpetkę! Gdzie one znikają? Może skrycie marzą o bardziej fascynującym życiu niż służenie naszym stopom? Być może chciałyby zostać gwiazdami filmowymi lub politykami? A może, wpadając w kąt naszego pokoju, przenoszą się w czasie do prehistorii? Gdziekolwiek trafiają, ich przygody na pewno są przepełnione dobrą zabawą!

„Niesamowite przygody skarpetek” to animowany serial dla dzieci na podstawie bestsellerowych książek Justyny Bednarek i Daniela de Latour. Każdy odcinek przedstawia perypetie różnych skarpetek w historiach pełnych abstrakcyjnego humoru i nietypowych przygód.

W tym secie dowiecie się:
1. O skarpetce, która została mysią mamą
2. O skarpetce, która rozśmieszyła córkę Sułtana
3. O skarpetce, która trafiła do prehistorii
4. O skarpetce, która znalazła wiosnę
5. O skarpetce, która została duchem
6. O skarpetce, która została prezydentką

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Ciężko jest czegoś szukać, gdy nie wie się, co to jest...
Amelia mieszka wprawdzie w Paryżu, ale żyje w swoim własnym świecie. Pracuje w kawiarni, wynajmuje mieszkanie. Życie wydaje się być dla niej nudne, ale generalnie jej pasuje. Z wyjątkiem tego, że jest samotna.
Pewnego dnia Amelia odkrywa w swoim mieszkaniu stare pudełko ze skarbami z dzieciństwa i potajemnie zwraca je właścicielowi w średnim wieku. Zmienia to jego życie - i także jej życie. Od teraz wszystko się zmienia.

“Amelia” Jean Pierre Jeuneta (“Delicatessen”, “Miasto zaginionych dzieci”) była wielkim przebojem polskich kin na początku obecnego stulecia. Znany z oryginalnego stylu francuski twórca wykorzystał osobliwy charakter swojego filmowego pisma, by przedstawić wyjątkową historię młodej paryżanki szukającej miłości. Dzięki tej zabawnej i wzruszającej opowieści do gwiazd pierwszej wielkości francuskiego kina awansowała 24-letnia wówczas Audrey Tautou, której partneruje Mathieu Kassovitz.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Małe miłości to esencja wakacyjnego kina – skąpany w słońcu film o miłości, życiowych wyborach i związkach na odległość, do których reżyserka przewrotnie zalicza także relacje dorosłych dzieci ze starzejącymi się rodzicami. Z lekkością, czułością i humorem opowiada o wielkich emocjach. Zeskrobuje urazy jak starą farbę ze ścian, a tęsknoty i fantazje puentuje tanecznymi, popowymi piosenkami.

Często słucha ich na telefonie Teresa (María Vázquez), 42-latka, która zmieniła wakacyjne plany, by zająć się matką. Naburmuszona Ani (Ozores) miała drobny wypadek i przez jakiś czas wymaga opieki. Całe lato pod jednym dachem to wyzwanie dla obu kobiet, które spierają się o każdy drobiazg. Ale słońce i czas nieuchronnie rozpuszczają konflikty, więc Teresa i Ani doświadczają też nieoczekiwanej bliskości. Małe miłości Celii Rico Clavellino dają drugą szansę pogrążonym w kryzysie relacjom, nie oceniają miłosnych pomyłek, dowartościowują samotność z wyboru, a przede wszystkim ze zrozumieniem portretują jeden z najbardziej burzliwych związków: matki i córki.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

„Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością. Słynący z ironicznego dystansu i bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.

Film Paolo Sorrentino jest nie tylko melancholijną medytacją nad przemijaniem i pustką życia towarzyskiego, lecz także listem miłosnym do Rzymu – miasta pełnego kontrastów, historii i ukrytych cudów. Rzym, nostalgiczny i okrutny, staje się równorzędnym bohaterem. Jego zabytki, ulice i życie nocne tworzą kontrast między historycznym pięknem a współczesną dekadencją. Stylowa reżyseria, wyrafinowane zdjęcia i symboliczne obrazy tworzą razem film, który bywa porównywany do dzieł Federica Felliniego, zwłaszcza do „Słodkiego życia”.

„Wielkie piękno” to jeden z najważniejszych tytułów europejskiego kina XXI wieku, dlatego zdecydowaliśmy się przywrócić go na ekrany kin studyjnych.

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

Film otwarcia festiwalu w Cannes wreszcie na polskich ekranach!

Mistrz współczesnej komedii, autor „Deerskin” i „Morderczej opony” Quentin Dupieux, powraca z najzabawniejszym i najbardziej zagmatwanym filmem roku, w którym prawda miesza się z fikcją, aktorstwo z prawdziwymi emocjami, a kino z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że drugi akt filmu „Drugi akt” rozgrywa się w restauracji o nazwie Drugi akt. A później jest już tylko lepiej.

W tej niezwykłej komedii Dupieuxowi towarzyszy plejada gwiazd francuskiego kina. W rolach głównych znana z serii o Jamesie Bondzie i „Życia Adeli” Léa Seydoux, gwiazda „Nienawiści” Vincent Lindon i uwielbiany w całej Europie Louis Garrel, który zachwycił widzów rolą w „Marzycielach”.

Małe miłości to esencja wakacyjnego kina – skąpany w słońcu film o miłości, życiowych wyborach i związkach na odległość, do których reżyserka przewrotnie zalicza także relacje dorosłych dzieci ze starzejącymi się rodzicami. Z lekkością, czułością i humorem opowiada o wielkich emocjach. Zeskrobuje urazy jak starą farbę ze ścian, a tęsknoty i fantazje puentuje tanecznymi, popowymi piosenkami.

Często słucha ich na telefonie Teresa (María Vázquez), 42-latka, która zmieniła wakacyjne plany, by zająć się matką. Naburmuszona Ani (Ozores) miała drobny wypadek i przez jakiś czas wymaga opieki. Całe lato pod jednym dachem to wyzwanie dla obu kobiet, które spierają się o każdy drobiazg. Ale słońce i czas nieuchronnie rozpuszczają konflikty, więc Teresa i Ani doświadczają też nieoczekiwanej bliskości. Małe miłości Celii Rico Clavellino dają drugą szansę pogrążonym w kryzysie relacjom, nie oceniają miłosnych pomyłek, dowartościowują samotność z wyboru, a przede wszystkim ze zrozumieniem portretują jeden z najbardziej burzliwych związków: matki i córki.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Złośliwie o mediach, czule o miłości, zabawnie o wszystkim – tak potrafi tylko Jan Hřebejk! „Stan wyjątkowy” to nowy film czeskiego mistrza komedii, twórcy takich klasyków gatunku jak „Na złamanie karku” (2004) czy „Piękność w opałach” (2006).
Tym razem reżyser podejmuje bardzo aktualny temat, jakim jest szerząca się dezinformacja czy fake newsy. To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, czasami celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Jednocześnie reżyser podejmuje temat związku dwojga ludzi – niełatwego, gdy ścierają się dwie bardzo ambitne i silne osobowości.

Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi.
W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjne reportaże z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju.

Rodzi się pytanie – czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?

Wciągająca opowieść o spadku, który otworzył bramę do niesamowitej i tajemniczej historii sprzed blisko 130 lat. Dziedzictwo, rodzina, genealogia, przeszłość, przyszłość i teraźniejszość to tematy najnowszego filmu nagrodzonego Cezarem Cédrica Klapischa, twórcy filmowej trylogii „Smak życia”, a także współtwórcy przebojowego francuskiego serialu „Gdzie jest mój agent?”. W rolach głównych gwiazdy produkcji „Maria Callas” (Vincent Macaigne), „Hrabia Monte Christo” (Vassili Schneider), „Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun” (Cécile de France) oraz „Jeszcze dalej niż Północ” (Zinedine Soualem).

Jest 2024 rok. Około 30 osób należących do jednej rodziny dowiaduje się, że wszyscy wkrótce odziedziczą duży dom, który stoi opuszczony od lat. Cztery z nich zostają wybrane, aby przeprowadzić inwentaryzację lokalu, to: Seb, Abdel, Céline i Guy. Połączeni ze sobą dalekim pokrewieństwem „kuzyni” odkrywają niezwykłe sekrety starego domostwa i trafiają na trop tajemniczej kobiety o imieniu Adèle, która w wieku 20 lat opuściła rodzinną Normandię i w 1895 roku udała się do przeżywającego rewolucję przemysłową i kulturową Paryża. Dzięki poznawaniu tej wyjątkowej historii, czwórka postaci ze współczesności odbędzie podróż w głąb własnego drzewa genealogicznego i umożliwi odkrycie niezwykłych momentów z końca XIX wieku, kiedy wynaleziono fotografię i narodził się impresjonizm. To zderzenie dwóch epok, roku 2024 i 1895, będzie dla bohaterek i bohaterów narodzinami pięknej refleksji nad tym co w życiu jest naprawdę ważne.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Wciągająca opowieść o spadku, który otworzył bramę do niesamowitej i tajemniczej historii sprzed blisko 130 lat. Dziedzictwo, rodzina, genealogia, przeszłość, przyszłość i teraźniejszość to tematy najnowszego filmu nagrodzonego Cezarem Cédrica Klapischa, twórcy filmowej trylogii „Smak życia”, a także współtwórcy przebojowego francuskiego serialu „Gdzie jest mój agent?”. W rolach głównych gwiazdy produkcji „Maria Callas” (Vincent Macaigne), „Hrabia Monte Christo” (Vassili Schneider), „Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun” (Cécile de France) oraz „Jeszcze dalej niż Północ” (Zinedine Soualem).

Jest 2024 rok. Około 30 osób należących do jednej rodziny dowiaduje się, że wszyscy wkrótce odziedziczą duży dom, który stoi opuszczony od lat. Cztery z nich zostają wybrane, aby przeprowadzić inwentaryzację lokalu, to: Seb, Abdel, Céline i Guy. Połączeni ze sobą dalekim pokrewieństwem „kuzyni” odkrywają niezwykłe sekrety starego domostwa i trafiają na trop tajemniczej kobiety o imieniu Adèle, która w wieku 20 lat opuściła rodzinną Normandię i w 1895 roku udała się do przeżywającego rewolucję przemysłową i kulturową Paryża. Dzięki poznawaniu tej wyjątkowej historii, czwórka postaci ze współczesności odbędzie podróż w głąb własnego drzewa genealogicznego i umożliwi odkrycie niezwykłych momentów z końca XIX wieku, kiedy wynaleziono fotografię i narodził się impresjonizm. To zderzenie dwóch epok, roku 2024 i 1895, będzie dla bohaterek i bohaterów narodzinami pięknej refleksji nad tym co w życiu jest naprawdę ważne.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Wciągająca opowieść o spadku, który otworzył bramę do niesamowitej i tajemniczej historii sprzed blisko 130 lat. Dziedzictwo, rodzina, genealogia, przeszłość, przyszłość i teraźniejszość to tematy najnowszego filmu nagrodzonego Cezarem Cédrica Klapischa, twórcy filmowej trylogii „Smak życia”, a także współtwórcy przebojowego francuskiego serialu „Gdzie jest mój agent?”. W rolach głównych gwiazdy produkcji „Maria Callas” (Vincent Macaigne), „Hrabia Monte Christo” (Vassili Schneider), „Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun” (Cécile de France) oraz „Jeszcze dalej niż Północ” (Zinedine Soualem).

Jest 2024 rok. Około 30 osób należących do jednej rodziny dowiaduje się, że wszyscy wkrótce odziedziczą duży dom, który stoi opuszczony od lat. Cztery z nich zostają wybrane, aby przeprowadzić inwentaryzację lokalu, to: Seb, Abdel, Céline i Guy. Połączeni ze sobą dalekim pokrewieństwem „kuzyni” odkrywają niezwykłe sekrety starego domostwa i trafiają na trop tajemniczej kobiety o imieniu Adèle, która w wieku 20 lat opuściła rodzinną Normandię i w 1895 roku udała się do przeżywającego rewolucję przemysłową i kulturową Paryża. Dzięki poznawaniu tej wyjątkowej historii, czwórka postaci ze współczesności odbędzie podróż w głąb własnego drzewa genealogicznego i umożliwi odkrycie niezwykłych momentów z końca XIX wieku, kiedy wynaleziono fotografię i narodził się impresjonizm. To zderzenie dwóch epok, roku 2024 i 1895, będzie dla bohaterek i bohaterów narodzinami pięknej refleksji nad tym co w życiu jest naprawdę ważne.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Cuma, emerytowany złodziej sztuki, mieszka w Hiszpanii. Gdy paser Chudy proponuje nowy skok w Polsce, Cuma wraca do Krakowa. Dowiaduje się, że młodsza para złodziei już przejęła plan, więc postanawia im przeszkodzić.

Wciągająca opowieść o spadku, który otworzył bramę do niesamowitej i tajemniczej historii sprzed blisko 130 lat. Dziedzictwo, rodzina, genealogia, przeszłość, przyszłość i teraźniejszość to tematy najnowszego filmu nagrodzonego Cezarem Cédrica Klapischa, twórcy filmowej trylogii „Smak życia”, a także współtwórcy przebojowego francuskiego serialu „Gdzie jest mój agent?”. W rolach głównych gwiazdy produkcji „Maria Callas” (Vincent Macaigne), „Hrabia Monte Christo” (Vassili Schneider), „Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun” (Cécile de France) oraz „Jeszcze dalej niż Północ” (Zinedine Soualem).

Jest 2024 rok. Około 30 osób należących do jednej rodziny dowiaduje się, że wszyscy wkrótce odziedziczą duży dom, który stoi opuszczony od lat. Cztery z nich zostają wybrane, aby przeprowadzić inwentaryzację lokalu, to: Seb, Abdel, Céline i Guy. Połączeni ze sobą dalekim pokrewieństwem „kuzyni” odkrywają niezwykłe sekrety starego domostwa i trafiają na trop tajemniczej kobiety o imieniu Adèle, która w wieku 20 lat opuściła rodzinną Normandię i w 1895 roku udała się do przeżywającego rewolucję przemysłową i kulturową Paryża. Dzięki poznawaniu tej wyjątkowej historii, czwórka postaci ze współczesności odbędzie podróż w głąb własnego drzewa genealogicznego i umożliwi odkrycie niezwykłych momentów z końca XIX wieku, kiedy wynaleziono fotografię i narodził się impresjonizm. To zderzenie dwóch epok, roku 2024 i 1895, będzie dla bohaterek i bohaterów narodzinami pięknej refleksji nad tym co w życiu jest naprawdę ważne.

Debiut filmowy Paolo Cognettiego, który po sukcesie ekranizacji swojej książki „Osiem gór”, zajął się reżyserią. „Kwiat ośmiu gór" to spojrzenie na ludzi, którzy żyją z dala od zgiełku dolin, dookoła rozległej góry Monte Rosa w Alpach. Wszystko zaczęło się od suszy, która nawiedziła miejscowość Estoul, położoną na wysokości 1700 m n.p.m. To nie jest jednak film o tym, jak ocalić góry, ale o tym, jak góry mogą ocalić nas. Reżyser wędruje po nich wraz ze swoim wiernym psem Lakim. W schroniskach rozmawia z ludźmi, którzy wybrali życie na wysokościach. Klimat tych miejsc tworzą melancholia nadchodzącej jesieni i uczucie samotności w obliczu nieprzejednanego górskiego krajobrazu. Marta Squinobal prowadzi jedyne w całych Alpach wegańskie schronisko. Pracuje z Szerpą Sete Tamangiem i przyjmuje tych, którzy chcą tu – na wysokości 3855 mn.p.m. – spojrzeć na nowo w głąb siebie. O zmianach, które nadchodzą, nawet tu nikt nie mówi wprost. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – tłumaczy instruktorka medytacji. Piękno Alp niezmącone jest tu masową turystyką. Historia, którą przedstawia Cognetti, otwiera się przed nami w ciszy.

Paweł i Julka to przyrodnie rodzeństwo wychowujące się w domu dziecka. Ich wspólnym marzeniem jest życie na własnych zasadach. Gdy Paweł odnosi pierwsze sukcesy w karierze bokserskiej, a Julka dziedziczy mieszkanie, droga do niezależności wydaje się łatwa. Życie wystawia ich jednak na próbę, a rodzeństwo musi zmierzyć się z wyzwaniami których się nie spodziewali. Ich wyobrażenia o samodzielnym życiu konfrontują się z rzeczywistością.