Repertuar:

W samym sercu Łeby, wśród wiatru, soli i zapachu dymu, Miecia od czterech dekad prowadzi kultową wędzarnię ryb. To miejsce nie jest tylko biznesem – to jej żywioł, powołanie i sens codzienności. Dzięki niej wędzarnia stała się lokalną legendą, a ona sama – postacią większą niż życie. Dla wielu mieszkańców to nie tylko sąsiadka czy szefowa – to Królowa Łeby z krwi i kości, z charakterem ostrym jak dym z pieca.

Ale nawet najsilniejsi muszą czasem się zatrzymać. Gdy zdrowie zaczyna dawać o sobie znać, Miecia staje przed niełatwym pytaniem: jak odnaleźć siebie poza pracą, która przez lata była wszystkim?
„Bałtyk” to opowieść o sile, pasji i delikatnym momencie zawieszenia – gdzieś pomiędzy tym, co było, a tym, co dopiero może się wydarzyć. W tle: niepowtarzalny nadmorski folklor i wakacje, które smakują jak świeżo wędzona ryba – prosto, mocno i prawdziwie. Całość doprawiona jest szczyptą ciętego, charakterystycznego dla bohaterki poczucia humoru. Miecia żyje pełnią nadbałtyckiego życia, kierując się własną, wypracowaną przez lata filozofią – bo, jak sama powtarza: „Całe życie żyć nie będę!”.

Brawurowy debiut dokumentalny Igi Lis to słodko-gorzki, pełen ciepła i błyskotliwej wesołości portret kobiety, która całe życie była dla innych, a teraz próbuje przypomnieć sobie, kim jest dla samej siebie.

Film miał swoją premierę w Konkursie Polskim Krakowskiego Festiwalu Filmowego jednocześnie będąc Filmem Otwarcia, zbierając entuzjastyczne reakcje widowni i krytyków, a także zdobył Jantara – Nagrodę za Najlepsze Zdjęcia – na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film oraz główną nagrodę na Sopot Film Festival w Konkursie DOK.PL, którą przyznaje festiwalowa publiczność.

Agnes (reżyserka Eva Victor), młoda wykładowczyni literatury, wrażliwa i dowcipna, próbuje powrócić do równowagi psychicznej po szokującej zdradzie ze strony osoby, której ufała. Wsparcie znajduje w przyjaciółce Lydie (Naomi Ackie) oraz w nieśmiałym sąsiedzie Gavinie (Lucas Hedges). „Sorry, Baby” to zaskakująco zabawna opowieść o tym, jak żyć, gdy grunt usuwa ci się spod nóg i jak sobie radzić z pamięcią złych wydarzeń.

Nietypowi bohaterzy bestsellerowych książek dla dzieci ponownie na wielkim ekranie w zupełnie nowych przygodach! Razem z nimi przebiegniemy cały świat, podbijemy festiwale filmowe i sceny teatrów oraz zostaniemy prawdziwymi herosami!

W tym secie czekają na Was następujące opowieści:
O skarpetce, która została gwiazdą
O dwóch skarpetkach podróżniczkach
O skarpetce, która pomogła kapturkowi pokonać wilka
O skarpetce, która wystartowała w maratonie
O skarpetce, która znalazła czas
O skarpetce, która została bohaterem

Film zaskoczy i zachwyci nawet największych fanów Lennona i Ono. Skupia się na 18 miesiącach ich życia w Nowym Jorku w latach 1971–1972 – czasie wielkich przemian osobistych, politycznych i kulturowych. Wykorzystano w nim unikalne materiały archiwalne: prywatne nagrania filmowe i muzyczne, zdjęcia, rozmowy telefoniczne rejestrowane przez FBI, które usiłowało deportować Lennona z USA. W pełni zrekonstruowane mieszkanie pary w Greenwich Village staje się sceną tej niezwykłej opowieści.

John i Yoko, oszołomieni Ameryką, otoczyli się grupą ekscentrycznych artystów i aktywistów – od Allena Ginsberga po Jerry’ego Rubina. Tytuł filmu nawiązuje do charytatywnego koncertu „One to One” z 30 sierpnia 1972 roku, jedynego pełnego koncertu Lennona i Ono. Oryginalne nagranie z koncertu, zarejestrowane na taśmie 16 mm, zostało w pełni zremasterowane, a na wielkim ekranie znów rozbrzmiewa w pełnej sile. Producentem filmu jest m.in. Brad Pitt, a muzykę współtworzył Sean Lennon, syn Johna i Yoko.

Operacja Maldoror oficjalnie nigdy nie istniała. Nie ma po niej śladu w mediach ani policyjnych kartotekach. Gdy w połowie lat dziewięćdziesiątych Belgią wstrząsnęła seria porwań nieletnich dziewczynek, a obywatele i prasa byli wściekli na nieudolność policji, szef żandarmerii powołał specjalną komórkę, której celem było odszukanie porywaczy i ich ofiar. W jej szeregach stanął Paul Chartier, młody i porywczy policjant, który podejmuje beznadziejną walkę o sprawiedliwość. W trakcie swojego śledztwa trafia na trop zmowy milczenia pnącej się na najwyższe poziomy władzy. Szybko orientuje się, że aby złapać zbrodniarzy, będzie musiał pokonać nie tylko przestępców, ale też własnych przełożonych. A chęć ratowania dzieci przed losem gorszym niż śmierć zaprowadzi go na skraj szaleństwa.

Bazująca na prawdziwej historii, która wstrząsnęła Belgią w latach dziewięćdziesiątych, „Operacja Maldoror” to doceniony na festiwalu w Wenecji thriller policyjny przywołujący na myśl najlepsze produkcje gatunku, takie jak „Siedem”, „Zodiak”, „Labirynt” czy serial „Mindhunter”. Reżyser Fabrice du Welz prowadzi widza wprost do jądra ciemności i zmusza go do konfrontacji z największymi zwyrodnialcami. Choć „Operacja Maldoror” pozbawiona jest brutalnych scen przemocy wobec dzieci, sugestywne kadry i mistrzowsko poprowadzona narracja powodują, że widzowie cały seans spędzą na krawędzi fotela.

Ceniony reżyser filmowy Salvatore Di Vita (Jacques Perrin) pewnej nocy odbiera telefon. Wiadomość, którą usłyszy, zapoczątkuje lawinę nostalgicznych wspomnień, których łącznikiem będzie kino. To właśnie tam po II wojnie światowej mały Totò (Salvatore Cascio) bezpamiętnie zakochał się w magii „ruchomych obrazów”. Chłopczyk pragnie tylko jednego: zaprzyjaźnić się z kinooperatorem Alfredo (Philippe Noiret). Zadanie to będzie jednak trudniejsze niż mu się wydaje. Tytułowe „Cinema Paradiso”– jego niesamowita i równie osobliwa widownia oraz bogaty repertuar – staną się tłem dla niezapomnianych przygód dorastającego na sycylijskiej prowincji bohatera, jego pierwszej „wielkiej miłości”, aż do czasu wyjazdu z rodzinnego miasteczka.

„Cinema Paradiso” pozostaje do dziś najpiękniejszym „listem miłosnym do kina”, jaki kiedykolwiek spisano na taśmie filmowej. Ta ponadczasowa opowieść o przyjaźni, marzeniach, dorastaniu i wielkiej fascynacji X Muzą porwała serca widzów na całym świecie.

Agnes (reżyserka Eva Victor), młoda wykładowczyni literatury, wrażliwa i dowcipna, próbuje powrócić do równowagi psychicznej po szokującej zdradzie ze strony osoby, której ufała. Wsparcie znajduje w przyjaciółce Lydie (Naomi Ackie) oraz w nieśmiałym sąsiedzie Gavinie (Lucas Hedges). „Sorry, Baby” to zaskakująco zabawna opowieść o tym, jak żyć, gdy grunt usuwa ci się spod nóg i jak sobie radzić z pamięcią złych wydarzeń.

Film zaskoczy i zachwyci nawet największych fanów Lennona i Ono. Skupia się na 18 miesiącach ich życia w Nowym Jorku w latach 1971–1972 – czasie wielkich przemian osobistych, politycznych i kulturowych. Wykorzystano w nim unikalne materiały archiwalne: prywatne nagrania filmowe i muzyczne, zdjęcia, rozmowy telefoniczne rejestrowane przez FBI, które usiłowało deportować Lennona z USA. W pełni zrekonstruowane mieszkanie pary w Greenwich Village staje się sceną tej niezwykłej opowieści.

John i Yoko, oszołomieni Ameryką, otoczyli się grupą ekscentrycznych artystów i aktywistów – od Allena Ginsberga po Jerry’ego Rubina. Tytuł filmu nawiązuje do charytatywnego koncertu „One to One” z 30 sierpnia 1972 roku, jedynego pełnego koncertu Lennona i Ono. Oryginalne nagranie z koncertu, zarejestrowane na taśmie 16 mm, zostało w pełni zremasterowane, a na wielkim ekranie znów rozbrzmiewa w pełnej sile. Producentem filmu jest m.in. Brad Pitt, a muzykę współtworzył Sean Lennon, syn Johna i Yoko.

Agnes (reżyserka Eva Victor), młoda wykładowczyni literatury, wrażliwa i dowcipna, próbuje powrócić do równowagi psychicznej po szokującej zdradzie ze strony osoby, której ufała. Wsparcie znajduje w przyjaciółce Lydie (Naomi Ackie) oraz w nieśmiałym sąsiedzie Gavinie (Lucas Hedges). „Sorry, Baby” to zaskakująco zabawna opowieść o tym, jak żyć, gdy grunt usuwa ci się spod nóg i jak sobie radzić z pamięcią złych wydarzeń.

Agnes (reżyserka Eva Victor), młoda wykładowczyni literatury, wrażliwa i dowcipna, próbuje powrócić do równowagi psychicznej po szokującej zdradzie ze strony osoby, której ufała. Wsparcie znajduje w przyjaciółce Lydie (Naomi Ackie) oraz w nieśmiałym sąsiedzie Gavinie (Lucas Hedges). „Sorry, Baby” to zaskakująco zabawna opowieść o tym, jak żyć, gdy grunt usuwa ci się spod nóg i jak sobie radzić z pamięcią złych wydarzeń.

2. Ulica Brzozowa (1947)  9’
3. Parowóz Pt 47 (1949) 8’
4. Moje miasto (1950) 7’
5. Pierwszy plon (1950) 21’
6. Scentralizowana kontrola przebiegu produkcji (Cukier) (1951) 12’

Ceniony reżyser filmowy Salvatore Di Vita (Jacques Perrin) pewnej nocy odbiera telefon. Wiadomość, którą usłyszy, zapoczątkuje lawinę nostalgicznych wspomnień, których łącznikiem będzie kino. To właśnie tam po II wojnie światowej mały Totò (Salvatore Cascio) bezpamiętnie zakochał się w magii „ruchomych obrazów”. Chłopczyk pragnie tylko jednego: zaprzyjaźnić się z kinooperatorem Alfredo (Philippe Noiret). Zadanie to będzie jednak trudniejsze niż mu się wydaje. Tytułowe „Cinema Paradiso”– jego niesamowita i równie osobliwa widownia oraz bogaty repertuar – staną się tłem dla niezapomnianych przygód dorastającego na sycylijskiej prowincji bohatera, jego pierwszej „wielkiej miłości”, aż do czasu wyjazdu z rodzinnego miasteczka.

„Cinema Paradiso” pozostaje do dziś najpiękniejszym „listem miłosnym do kina”, jaki kiedykolwiek spisano na taśmie filmowej. Ta ponadczasowa opowieść o przyjaźni, marzeniach, dorastaniu i wielkiej fascynacji X Muzą porwała serca widzów na całym świecie.

Agnes (reżyserka Eva Victor), młoda wykładowczyni literatury, wrażliwa i dowcipna, próbuje powrócić do równowagi psychicznej po szokującej zdradzie ze strony osoby, której ufała. Wsparcie znajduje w przyjaciółce Lydie (Naomi Ackie) oraz w nieśmiałym sąsiedzie Gavinie (Lucas Hedges). „Sorry, Baby” to zaskakująco zabawna opowieść o tym, jak żyć, gdy grunt usuwa ci się spod nóg i jak sobie radzić z pamięcią złych wydarzeń.

Film zaskoczy i zachwyci nawet największych fanów Lennona i Ono. Skupia się na 18 miesiącach ich życia w Nowym Jorku w latach 1971–1972 – czasie wielkich przemian osobistych, politycznych i kulturowych. Wykorzystano w nim unikalne materiały archiwalne: prywatne nagrania filmowe i muzyczne, zdjęcia, rozmowy telefoniczne rejestrowane przez FBI, które usiłowało deportować Lennona z USA. W pełni zrekonstruowane mieszkanie pary w Greenwich Village staje się sceną tej niezwykłej opowieści.

John i Yoko, oszołomieni Ameryką, otoczyli się grupą ekscentrycznych artystów i aktywistów – od Allena Ginsberga po Jerry’ego Rubina. Tytuł filmu nawiązuje do charytatywnego koncertu „One to One” z 30 sierpnia 1972 roku, jedynego pełnego koncertu Lennona i Ono. Oryginalne nagranie z koncertu, zarejestrowane na taśmie 16 mm, zostało w pełni zremasterowane, a na wielkim ekranie znów rozbrzmiewa w pełnej sile. Producentem filmu jest m.in. Brad Pitt, a muzykę współtworzył Sean Lennon, syn Johna i Yoko.

Film zaskoczy i zachwyci nawet największych fanów Lennona i Ono. Skupia się na 18 miesiącach ich życia w Nowym Jorku w latach 1971–1972 – czasie wielkich przemian osobistych, politycznych i kulturowych. Wykorzystano w nim unikalne materiały archiwalne: prywatne nagrania filmowe i muzyczne, zdjęcia, rozmowy telefoniczne rejestrowane przez FBI, które usiłowało deportować Lennona z USA. W pełni zrekonstruowane mieszkanie pary w Greenwich Village staje się sceną tej niezwykłej opowieści.

John i Yoko, oszołomieni Ameryką, otoczyli się grupą ekscentrycznych artystów i aktywistów – od Allena Ginsberga po Jerry’ego Rubina. Tytuł filmu nawiązuje do charytatywnego koncertu „One to One” z 30 sierpnia 1972 roku, jedynego pełnego koncertu Lennona i Ono. Oryginalne nagranie z koncertu, zarejestrowane na taśmie 16 mm, zostało w pełni zremasterowane, a na wielkim ekranie znów rozbrzmiewa w pełnej sile. Producentem filmu jest m.in. Brad Pitt, a muzykę współtworzył Sean Lennon, syn Johna i Yoko.

Rafał, wydawca i redaktor satyrycznego pisemka „Diabeł”, zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu w jednej celi ze słynnym kasiarzem Szpicbródką i oskarżonym o morderstwo zakonnikiem Sykstusem. Trwa I wojna światowa, ale świat więzienia stanowi zamkniętą enklawę, w której oderwany od codzienności pisarz prowadzi sam ze sobą dysputy o literaturze i sztuce. Dojrzewa w nim zamysł powieści, inspirowanej obserwacjami więziennego życia. Sam nie zna powodów własnego aresztowania, a informacje uzyskane podczas pierwszego przesłuchania nie są jasne: autorstwo plugawych artykułów, obraza moralności. Dopiero w kolejnej rozmowie ze śledczym dowiaduje się o znalezionym w jego mieszkaniu pistolecie, z którego zastrzelono w zamachu terrorystycznym dwie osoby. Mimo kontekstu historycznego reżyser skupia się na wątkach tajemnicy ludzkiego losu i problemie przemijania, tworząc wnikliwy portret psychologiczny bohatera – człowieka samotnego, zagubionego, niepogodzonego z czasem, w którym żyje.

W samym sercu Łeby, wśród wiatru, soli i zapachu dymu, Miecia od czterech dekad prowadzi kultową wędzarnię ryb. To miejsce nie jest tylko biznesem – to jej żywioł, powołanie i sens codzienności. Dzięki niej wędzarnia stała się lokalną legendą, a ona sama – postacią większą niż życie. Dla wielu mieszkańców to nie tylko sąsiadka czy szefowa – to Królowa Łeby z krwi i kości, z charakterem ostrym jak dym z pieca.

Ale nawet najsilniejsi muszą czasem się zatrzymać. Gdy zdrowie zaczyna dawać o sobie znać, Miecia staje przed niełatwym pytaniem: jak odnaleźć siebie poza pracą, która przez lata była wszystkim?
„Bałtyk” to opowieść o sile, pasji i delikatnym momencie zawieszenia – gdzieś pomiędzy tym, co było, a tym, co dopiero może się wydarzyć. W tle: niepowtarzalny nadmorski folklor i wakacje, które smakują jak świeżo wędzona ryba – prosto, mocno i prawdziwie. Całość doprawiona jest szczyptą ciętego, charakterystycznego dla bohaterki poczucia humoru. Miecia żyje pełnią nadbałtyckiego życia, kierując się własną, wypracowaną przez lata filozofią – bo, jak sama powtarza: „Całe życie żyć nie będę!”.

Brawurowy debiut dokumentalny Igi Lis to słodko-gorzki, pełen ciepła i błyskotliwej wesołości portret kobiety, która całe życie była dla innych, a teraz próbuje przypomnieć sobie, kim jest dla samej siebie.

Film miał swoją premierę w Konkursie Polskim Krakowskiego Festiwalu Filmowego jednocześnie będąc Filmem Otwarcia, zbierając entuzjastyczne reakcje widowni i krytyków, a także zdobył Jantara – Nagrodę za Najlepsze Zdjęcia – na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film oraz główną nagrodę na Sopot Film Festival w Konkursie DOK.PL, którą przyznaje festiwalowa publiczność.

Casting (Polska - 2024), 26'
Reżyser Rafał Łysak, laureat Złotego Lajkonika za film Miłość bezwarunkowa, pyta, kim są ludzie, którzy pragną zostać bohaterami filmów dokumentalnych. W tej rejestracji castingu, zamiast zwykłej selekcji, obserwujemy zaskakujące refleksje kandydatów, dla których już sam casting staje się pretekstem do głębszej autoanalizy. Co tak naprawdę skłania ich do tego, by ich życie stało się materiałem filmowym? Casting to wyjątkowa galeria osobowości, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Wszyscy bohaterowie stawiają jednak przed sobą to samo wyzwanie: chcą być widziani – nie tylko w filmie, ale i w życiu.

Dwa papierosy (Polska - 2024), 54'
Po śmierci ojca Rafał decyduje się na krok, który ma mu pomóc zrozumieć tragedię – spotyka się z jego zabójcą. Daniel ma 21 lat i właśnie opuścił zakład poprawczy. Stara się zacząć życie od nowa, choć rzeczywistość na wolności okazuje się brutalna – młody mężczyzna zmaga się z brakiem domu, perspektyw i własnymi demonami. Początkowo Rafał chce jedynie poznać motywy sprawcy, ale jego zaangażowanie szybko przekracza postawione wcześniej granice. Film stawia pytania o sens przebaczenia i resocjalizacji. Czy osobista próba pomocy może realnie wpłynąć na życie zarówno sprawcy, jak i ofiary?

Seans z cyklu Kina Międzygatunkowego.

Tym razem przedstawimy Wam krótkometrażowy obraz z 1986 roku, w reżyserii Andrzeja Czarneckiego, „Szczurołap"
Jest to jeden z najbardziej niezwykłych polskich dokumentów – film opowiada o pracy tytułowego szczurołapa, który na co dzień zajmuje się usuwaniem niechcianych - przez wielu - mieszkańców naszych miast. To obraz mroczny, miejscami groteskowy, odsłaniający napięcie między człowiekiem a zwierzęciem, cywilizacją a tym, co spychane w cień i uznawane za „nieczyste".

O szczególnym statusie moralnym szczurów, stereotypach z nimi związanych oraz relacjach między ludźmi a szczurami miejskimi będziemy rozmawiać z dr Gabrielą Jarzębowską, autorką książki „Czystka gatunkowa. Tępienie szczurów jako praktyka kulturowa w Polsce powojennej". W pracy tej autorka analizuje, w jaki sposób szczury przekształcały się w obiekt masowej eksterminacji, opartej na kryterium gatunkowym i wykorzystującej retorykę stosowaną w przypadku czystek etnicznych lub politycznych.

Rozmowę poprowadzi Kaja Krawczyk.

Dr Gabriela Jarzębowska - pracuje w Laboratorium Semiotycznym Wydziału Artes Liberales UW; zajmuje się krytycznymi studiami nad zwierzętami i humanistyką środowiskową. W swojej rozprawie doktorskiej badała kulturowe i ideologiczne uwarunkowania programów kontroli populacji szczurów. Obecnie analizuje przemiany w praktykach wobec zwierząt gospodarskich w PRL pod kątem ich umocowania w dyskursie postępu i modernizacji, a także zmieniających się zwyczajach konsumpcyjnych społeczeństwa.

Kaja Krawczyk (Kos) – studentka II roku studiów magisterskich z obszaru etnologii i antropologii kulturowej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autorka pracy licencjackiej „Zaszczurzeni. Etnografia międzygatunkowa ludzi i szczurów", w której bada intymne relacje między szczurami-towarzyszami i ich ludzkimi opiekunami. Oprócz szczurów, interesują ją ziny, pociągi, gołębie i inne rzeczy powszechnie uznawane za obskurne.

Antybaśniowy miks horroru i romansu rozgrywający się na ulicach irańskiego Bad City. Punkowy z ducha czarno-biały film o polującej na mężczyzn wampirzycy-deskorolkarce. Najpiękniejszy film o wampirach, jaki kiedykolwiek powstał (nie licząc Lost Boys...)„Pierwszy irański spaghetti western o wampirach” – tak reklamowała swój pełnometrażowy debiut Ana Lily Amirpour. „Randka przy rafinerii, wręczenie kolczyków, przekłuwanie uszu i przejazd lokomotywy” – a tak zapowiada film jeden z naszych rozmówców Michał Mytnik, który poetyckość tego obrazu przybliży po seansie w rozmowie z prozaiczką i dramaturżką Zofią Skrzypulec.

Serdecznie zapraszamy, niech obraz przemówi do Was wierszem! 

Michał Mytnik (ur. 1997 w Tarnowie) – autor tekstów i muzyki, animator kultury, redaktor „Stonera Polskiego” i współzałożyciel Stowarzyszenia Kultura w Pracy. Absolwent inżynierii chemicznej i procesowej PK oraz Studiów Afrykańskich UJ. Pierwsze rzeczy (poezja, proza, muzyka i filmy) publikował w „Stonerze Polskim”, a w 2021 roku nakładem Biura Literackiego ukazał się jego debiutancki tom wierszy hoodshit (griptape). W 2025 roku nakładem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi ukazała się jego druga książka poetycka LINE.

Zofia Skrzypulec – realizowała projekty dramaturgiczne z osobami związanymi z krakowską AST (2020,2021) i w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach (2023). Jej teksty były publikowane w kilku polskich magazynach literackich, oraz zagranicą, w przekładzie Marka Tardiego. W 2025 roku nakładem wydawnictwa Ha!art ukazał się zbiór napisanych przez nią opowiadań Eksperyment ze znikaniem.