Repertuar:

Wielki powrót Kici Koci do kin! Ulubiona kotka wszystkich dzieci i jej przyjaciele zapraszają do kin na zupełnie nowe przygody! Razem z ulubionymi bohaterami zdecydujemy co zasiać w ogródku, odwiedzimy dentystę i poznamy Nunusia – małego braciszka Kici Koci!

Uwielbiana przez najmłodszych rezolutna Kicia Kocia powraca i jest gotowa stawić czoła nowym wyzwaniom! Jej perypetie są pełne zabawy, radości i odzwierciedlają dziecięcą codzienność. Tym razem bystra kotka i jej wierni przyjaciele – Pacek, Adelka i Julianek – pobawią się w aptekę oraz pokażą młodym widzom jak wygląda wizyta u dentysty i jak radzić sobie ze złością. Wraz z Kicią Kocią wybierzemy co zasiać w ogródku, przywitamy wiosnę oraz poznamy jej małego braciszka Nunusia!
Filmowe opowieści na podstawie uwielbianych książek Anity Głowińskiej to idealna okazja na niezapomniany seans w kinie. Serial „Kicia Kocia” na wielkim ekranie!

Odcinki serialu, które zobaczymy w trakcie seansów:
● Kicia Kocia. Wiosna!
● Kicia Kocia w aptece
● Kicia Kocia się złości
● Kicia Kocia u dentysty
● Kicia Kocia. Co zasiejemy w ogródku?
● Kicia Kocia ma braciszka Nunusia
● Kicia Kocia na plenerze

Introwertyczna Monia (pierwsza główna rola Magdaleny Maścianicy) jest wampirzycą. Zatrudnienie w domu spokojnej starości pozwala jej żywić się pobieraną niezauważenie krwią od zmarłych pacjentów, a kontakty międzyludzkie ograniczać do rozmów z dotkniętymi demencją seniorami. Czuje się bezpiecznie i pewnie mogłaby jeszcze tak długo funkcjonować, gdyby na jej drodze nie stanął pewien śmiertelnik – Czarek (Michał Sikorski).
Chłopak jest pierwszą osobą, która odkrywa sekret Moni, ale nikomu go nie ujawnia. W tym samym czasie w ośrodku zaczynają dziać się niepokojące rzeczy. Na ciele zmarłych pacjentów zostają znalezione ślady ugryzień. Czyżby Monia zapomniała o środkach ostrożności i postanowiła pójść na całość?
Pełnometrażowy debiut Pawła Podolskiego rzuca nowe światło na polskie kino wampiryczne. Oryginalne poczucie humoru w połączeniu z refleksją na temat kruchości życia i brakiem zgody na przemijanie tworzy prawdziwą mieszankę wybuchową.

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland („Zielona granica”, „W ciemności”) – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę.

„Kafkę odkryłam jeszcze w liceum. Wkrótce stał się dla mnie jednym z najważniejszych i najbardziej inspirujących pisarzy. Ze swą potrójną tożsamością, autoironią i totalną wrażliwością, był dla mnie jakby podziwianym bratem, którym trzeba się opiekować, bo mimo siły jest bardzo kruchy” – Agnieszka Holland, reżyserka.

Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku.

Mroczne korytarze kopalni pochłaniają niewinnych, którzy dla srebrzącego się kruszca poświęcają zdrowie i życie. Zachwycający, a jednocześnie przerażający film o niewidzialnych ofiarach neokapitalizmu.
”Silver” to film dokumentalny, który przenosi widza do serca Boliwii, pod powierzchnię Cerro Rico – góry, która od wieków pożera ludzkie życia. W tym miejscu, gdzie ziemia dosłownie drży od pracy kilofów, Natalia Koniarz portretuje brutalną rzeczywistość ludzi żyjących i umierających w cieniu kopalni srebra. Trójka bohaterów – chłopiec, kobieta i stary górnik – staje się przewodnikami po świecie, w którym praca dzieci jest normą, a granica między przetrwaniem a śmiercią zaciera się w kłębach pyłu.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Film opowiada o uczuciach w erze cyfrowej, gdzie podjęcie jakiegokolwiek zobo­wiązania nie wydaje się wcale takie oczywiste. Haugerud zastanawia się nie tylko nad problemem komunikacji mię­dzy ludźmi, ale i nad tym, jakie dzisiaj stawiamy wobec siebie oczekiwania.

Czterdziestokilkuletnia lekarka Marianne (w tej roli gwiazda norweskiego kina Andrea Bræin Hovig), podobnie jak pracujący na co dzień jako pielęgniarz Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), zdecydowanie lepiej odnajduje się w życiu zawodowym niż prywatnym. Wbrew normom społecznym oboje szukają intymności poza granicami konwencjonalnych relacji. Pewnego wieczoru Marianne i Tor przypadkowo trafiają na siebie na promie. Wracająca do domu kobieta szybko przekonuje się, że dla bohatera „rejsy” po Oslo to rodzaj częstej nocnej rutyny. Poznani za pomocą aplikacji randkowych mężczyźni stają się dla niego szansą na przelotną znajomość i chwile spontanicznej intymności. Zaintrygowana jego perspektywą Marianne zaczyna się zastanawiać, czy taka forma relacji może być również opcją dla niej.

Film będzie poprzedzony prelekcją historyczki sztuki Adrianny Gajdziszewskiej

Diego Velázquez – mistrz pełnego przepychu baroku, który na obrazach nie bał się pustki, osobisty malarz króla, który portretował lud, artysta zajmujący wysokie stanowiska w królewskiej administracji, autor jednych z najbardziej zagadkowych dzieł w historii sztuki. A przede wszystkim prekursor nowoczesnego malarstwa. Jego dzieła budziły zachwyt Édouarda Maneta, Pabla Picassa, Francisa Bacona czy Salvadora Dalego. Ten ostatni z autoportretów idola pożyczył nawet charakterystyczne wąsy, które stały się jego znakiem rozpoznawczym. „Velázquez i jego tajemnica” dowodzi wpływu, jaki Velázquez wywarł na wiele pokoleń twórców, przybliża pełną ukrytych znaczeń twórczość Hiszpana, próbuje zbliżyć się do tajemnicy jego geniuszu.
Prace tego najważniejszego – obok Caravaggia i Goi – europejskiego malarza znajdują się w najwspanialszych światowych kolekcjach. Wraz z twórcami filmu „Velázquez i jego tajemnica” przemierzamy więc sale Musée d'Orsay, Prado, Metropolitan Museum of Art, a kuratorzy, artyści, konserwatorzy, historycy objaśniają fenomen artysty. W centrum tej opowieści znajdują się słynne „Panny dworskie", obraz, który zachwyca niezwykłą perspektywą, kunsztowną kompozycją, fenomenalną techniką i po dziś dzień wymyka się interpretacjom. Wielu wciąż poszukuje tego, co zobaczył Velázquez – tak o zagadkowym arcydziele mówią twórcy filmu.
Ale „Velázquez i jego tajemnica” to nie tylko dzieła i eksperci, ale także wydobyte z telewizyjnych archiwów unikatowe, zaskakujące nagrania, w których o namiętności do Velázqueza opowiadają m.in. Dali, Bacon czy filozof Michel Foucault. Jednym z bohaterów dokumentu jest także Julian Schnabel. I dla każdego z nich Hiszpan pozostawał artystą na wskroś współczesnym.

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland („Zielona granica”, „W ciemności”) – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę.

„Kafkę odkryłam jeszcze w liceum. Wkrótce stał się dla mnie jednym z najważniejszych i najbardziej inspirujących pisarzy. Ze swą potrójną tożsamością, autoironią i totalną wrażliwością, był dla mnie jakby podziwianym bratem, którym trzeba się opiekować, bo mimo siły jest bardzo kruchy” – Agnieszka Holland, reżyserka.

Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Film opowiada o uczuciach w erze cyfrowej, gdzie podjęcie jakiegokolwiek zobo­wiązania nie wydaje się wcale takie oczywiste. Haugerud zastanawia się nie tylko nad problemem komunikacji mię­dzy ludźmi, ale i nad tym, jakie dzisiaj stawiamy wobec siebie oczekiwania.

Czterdziestokilkuletnia lekarka Marianne (w tej roli gwiazda norweskiego kina Andrea Bræin Hovig), podobnie jak pracujący na co dzień jako pielęgniarz Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), zdecydowanie lepiej odnajduje się w życiu zawodowym niż prywatnym. Wbrew normom społecznym oboje szukają intymności poza granicami konwencjonalnych relacji. Pewnego wieczoru Marianne i Tor przypadkowo trafiają na siebie na promie. Wracająca do domu kobieta szybko przekonuje się, że dla bohatera „rejsy” po Oslo to rodzaj częstej nocnej rutyny. Poznani za pomocą aplikacji randkowych mężczyźni stają się dla niego szansą na przelotną znajomość i chwile spontanicznej intymności. Zaintrygowana jego perspektywą Marianne zaczyna się zastanawiać, czy taka forma relacji może być również opcją dla niej.

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland („Zielona granica”, „W ciemności”) – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę.

„Kafkę odkryłam jeszcze w liceum. Wkrótce stał się dla mnie jednym z najważniejszych i najbardziej inspirujących pisarzy. Ze swą potrójną tożsamością, autoironią i totalną wrażliwością, był dla mnie jakby podziwianym bratem, którym trzeba się opiekować, bo mimo siły jest bardzo kruchy” – Agnieszka Holland, reżyserka.

Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku.

Mroczne korytarze kopalni pochłaniają niewinnych, którzy dla srebrzącego się kruszca poświęcają zdrowie i życie. Zachwycający, a jednocześnie przerażający film o niewidzialnych ofiarach neokapitalizmu.
”Silver” to film dokumentalny, który przenosi widza do serca Boliwii, pod powierzchnię Cerro Rico – góry, która od wieków pożera ludzkie życia. W tym miejscu, gdzie ziemia dosłownie drży od pracy kilofów, Natalia Koniarz portretuje brutalną rzeczywistość ludzi żyjących i umierających w cieniu kopalni srebra. Trójka bohaterów – chłopiec, kobieta i stary górnik – staje się przewodnikami po świecie, w którym praca dzieci jest normą, a granica między przetrwaniem a śmiercią zaciera się w kłębach pyłu.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Film opowiada o uczuciach w erze cyfrowej, gdzie podjęcie jakiegokolwiek zobo­wiązania nie wydaje się wcale takie oczywiste. Haugerud zastanawia się nie tylko nad problemem komunikacji mię­dzy ludźmi, ale i nad tym, jakie dzisiaj stawiamy wobec siebie oczekiwania.

Czterdziestokilkuletnia lekarka Marianne (w tej roli gwiazda norweskiego kina Andrea Bræin Hovig), podobnie jak pracujący na co dzień jako pielęgniarz Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), zdecydowanie lepiej odnajduje się w życiu zawodowym niż prywatnym. Wbrew normom społecznym oboje szukają intymności poza granicami konwencjonalnych relacji. Pewnego wieczoru Marianne i Tor przypadkowo trafiają na siebie na promie. Wracająca do domu kobieta szybko przekonuje się, że dla bohatera „rejsy” po Oslo to rodzaj częstej nocnej rutyny. Poznani za pomocą aplikacji randkowych mężczyźni stają się dla niego szansą na przelotną znajomość i chwile spontanicznej intymności. Zaintrygowana jego perspektywą Marianne zaczyna się zastanawiać, czy taka forma relacji może być również opcją dla niej.

Mroczne korytarze kopalni pochłaniają niewinnych, którzy dla srebrzącego się kruszca poświęcają zdrowie i życie. Zachwycający, a jednocześnie przerażający film o niewidzialnych ofiarach neokapitalizmu.
”Silver” to film dokumentalny, który przenosi widza do serca Boliwii, pod powierzchnię Cerro Rico – góry, która od wieków pożera ludzkie życia. W tym miejscu, gdzie ziemia dosłownie drży od pracy kilofów, Natalia Koniarz portretuje brutalną rzeczywistość ludzi żyjących i umierających w cieniu kopalni srebra. Trójka bohaterów – chłopiec, kobieta i stary górnik – staje się przewodnikami po świecie, w którym praca dzieci jest normą, a granica między przetrwaniem a śmiercią zaciera się w kłębach pyłu.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Film opowiada o uczuciach w erze cyfrowej, gdzie podjęcie jakiegokolwiek zobo­wiązania nie wydaje się wcale takie oczywiste. Haugerud zastanawia się nie tylko nad problemem komunikacji mię­dzy ludźmi, ale i nad tym, jakie dzisiaj stawiamy wobec siebie oczekiwania.

Czterdziestokilkuletnia lekarka Marianne (w tej roli gwiazda norweskiego kina Andrea Bræin Hovig), podobnie jak pracujący na co dzień jako pielęgniarz Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), zdecydowanie lepiej odnajduje się w życiu zawodowym niż prywatnym. Wbrew normom społecznym oboje szukają intymności poza granicami konwencjonalnych relacji. Pewnego wieczoru Marianne i Tor przypadkowo trafiają na siebie na promie. Wracająca do domu kobieta szybko przekonuje się, że dla bohatera „rejsy” po Oslo to rodzaj częstej nocnej rutyny. Poznani za pomocą aplikacji randkowych mężczyźni stają się dla niego szansą na przelotną znajomość i chwile spontanicznej intymności. Zaintrygowana jego perspektywą Marianne zaczyna się zastanawiać, czy taka forma relacji może być również opcją dla niej.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Mroczne korytarze kopalni pochłaniają niewinnych, którzy dla srebrzącego się kruszca poświęcają zdrowie i życie. Zachwycający, a jednocześnie przerażający film o niewidzialnych ofiarach neokapitalizmu.
”Silver” to film dokumentalny, który przenosi widza do serca Boliwii, pod powierzchnię Cerro Rico – góry, która od wieków pożera ludzkie życia. W tym miejscu, gdzie ziemia dosłownie drży od pracy kilofów, Natalia Koniarz portretuje brutalną rzeczywistość ludzi żyjących i umierających w cieniu kopalni srebra. Trójka bohaterów – chłopiec, kobieta i stary górnik – staje się przewodnikami po świecie, w którym praca dzieci jest normą, a granica między przetrwaniem a śmiercią zaciera się w kłębach pyłu.

Film opowiada o uczuciach w erze cyfrowej, gdzie podjęcie jakiegokolwiek zobo­wiązania nie wydaje się wcale takie oczywiste. Haugerud zastanawia się nie tylko nad problemem komunikacji mię­dzy ludźmi, ale i nad tym, jakie dzisiaj stawiamy wobec siebie oczekiwania.

Czterdziestokilkuletnia lekarka Marianne (w tej roli gwiazda norweskiego kina Andrea Bræin Hovig), podobnie jak pracujący na co dzień jako pielęgniarz Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), zdecydowanie lepiej odnajduje się w życiu zawodowym niż prywatnym. Wbrew normom społecznym oboje szukają intymności poza granicami konwencjonalnych relacji. Pewnego wieczoru Marianne i Tor przypadkowo trafiają na siebie na promie. Wracająca do domu kobieta szybko przekonuje się, że dla bohatera „rejsy” po Oslo to rodzaj częstej nocnej rutyny. Poznani za pomocą aplikacji randkowych mężczyźni stają się dla niego szansą na przelotną znajomość i chwile spontanicznej intymności. Zaintrygowana jego perspektywą Marianne zaczyna się zastanawiać, czy taka forma relacji może być również opcją dla niej.

Mroczne korytarze kopalni pochłaniają niewinnych, którzy dla srebrzącego się kruszca poświęcają zdrowie i życie. Zachwycający, a jednocześnie przerażający film o niewidzialnych ofiarach neokapitalizmu.
”Silver” to film dokumentalny, który przenosi widza do serca Boliwii, pod powierzchnię Cerro Rico – góry, która od wieków pożera ludzkie życia. W tym miejscu, gdzie ziemia dosłownie drży od pracy kilofów, Natalia Koniarz portretuje brutalną rzeczywistość ludzi żyjących i umierających w cieniu kopalni srebra. Trójka bohaterów – chłopiec, kobieta i stary górnik – staje się przewodnikami po świecie, w którym praca dzieci jest normą, a granica między przetrwaniem a śmiercią zaciera się w kłębach pyłu.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Mroczne korytarze kopalni pochłaniają niewinnych, którzy dla srebrzącego się kruszca poświęcają zdrowie i życie. Zachwycający, a jednocześnie przerażający film o niewidzialnych ofiarach neokapitalizmu.
”Silver” to film dokumentalny, który przenosi widza do serca Boliwii, pod powierzchnię Cerro Rico – góry, która od wieków pożera ludzkie życia. W tym miejscu, gdzie ziemia dosłownie drży od pracy kilofów, Natalia Koniarz portretuje brutalną rzeczywistość ludzi żyjących i umierających w cieniu kopalni srebra. Trójka bohaterów – chłopiec, kobieta i stary górnik – staje się przewodnikami po świecie, w którym praca dzieci jest normą, a granica między przetrwaniem a śmiercią zaciera się w kłębach pyłu.

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.
Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.
W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

„Malewicz" w reżyserii Darii Onyshchenko to poruszająca koprodukcja Ukrainy, Serbii, Włoch i Szwajcarii, ukazująca życie i twórczość wybitnego artysty awangardowego Kazimierza Malewicza. Film prowadzi widza przez kilka osi czasowych: od 1915 roku w Cesarstwie Rosyjskim, przez lata 20. i 30. w ZSRR, aż po współczesną Ukrainę w 2022 roku. Opowieść splata rywalizację Malewicza z Władimirem Tatlinem, presję NKWD oraz dramat Hołodomoru z historią 20-letniej Sołomiji, która odkrywa niezwykłą tajemnicę związaną z „Czarnym kwadratem". W filmie występują znakomici aktorzy, m.in. Witalij Ażnow, Ołeksij Horbunow i Irma Witowska. Zdjęcia rozpoczęte przed rosyjską inwazją zostały ukończone w trakcie wojny, co podkreśla determinację twórców. To wielowymiarowa opowieść o sztuce, tożsamości i wolności, wyróżniająca się aktualnością i uniwersalnym przesłaniem.

Mistrzowsko skonstruowany, zagadkowy i przełomowy film Kurosawy. Nieoczekiwany sukces „Rashomona” na festiwalu w Wenecji w 1951 roku ułatwił japońskiemu kinu drogę na szczyt, a dla samego reżysera otworzył bodaj najważniejszą dekadę w karierze. Opowiadana przez chroniących się przed deszczem bohaterów historia bandyty, samuraja i jego żony fascynuje niejednoznacznością. Co wydarzyło się między tą trójką? Kto mówi prawdę? Upleciony z na przemian ekspresyjnych i impresyjnych momentów film to krytyka feudalnej Japonii (akcja dzieje się w XII wieku w Kioto) i zarazem komentarz do kraju pogrążonego w powojennym kryzysie. W „Rashomonie” filozoficzna spekulacja splata się z porywającą wizją przeszłości. Arcydzieło Kurosawy z Toshiro Mifune w roli głównej to wyprawa w głąb lasu w poszukiwaniu prawdy, która być może na zawsze pozostanie nieuchwytna.

Zdobywca kilkunastu nagród na europejskich festiwalach, w tym kilku nagród publiczności, film „Jesteś wszechświatem” opowiada o miłości, która jest w stanie przetrwać nawet największy armagedon. To galaktyczna opowieść o Romeo i Julii.

Ta opowieść o miłości, samotności, radości i smutku jest historią o tym, jak ważne jest to, by na swojej drodze spotkać kogoś, kto nas zrozumie i wesprze nawet w najtrudniejszej sytuacji.

Akcja filmu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Pochodzący z Ukrainy Andriy Melnyk jest w trakcie kosmicznej misji, polegającej na transporcie na statku towarowym odpadów nuklearnych na opuszczony księżyc Jowisza – Callisto. Na jego oczach dochodzi do ogromnej eksplozji, w wyniku której cała Ziemia zostaje zniszczona. Wygląda na to, że mężczyzna został sam we wszechświecie.
Jedynym towarzyszem Andryia pozostaje robot, którego poczucie humoru nie współgra zbytnio z sytuacją. Zdezorientowany mężczyzna pogrąża się w marazmie, kompletnie nie wiedząc, co robić. Wszystko zmienia się z chwilą, gdy bohater dostaje wiadomość od francuskiej kosmonautki, która utknęła na odległej stacji kosmicznej. Andryi jest zdeterminowany, by za wszelką cenę do niej dotrzeć. A sam film z klasycznego science fiction zamienia się w przejmującą opowieść o najgłębszych ludzkich potrzebach.

W spokojnym miasteczku dochodzi do dramatycznego wydarzenia: podczas studniówki znika młoda dziewczyna wraz ze swoim starszym chłopakiem. Matka dziewczyny, Wiktoria, odnosząca sukcesy kobieta biznesu, rozpoczyna własne śledztwo, gdy podejrzenia śledztwa kierują się ku nielegalnemu rozpowszechnianiu narkotyków przez internet — a reputacja i wizerunek są dla niej niemal równie ważne jak prawda. W obliczu tragicznej straty i własnych lęków Wiktoria przechodzi wewnętrzną przemianę — przestaje być biernym świadkiem i staje się determinowaną osobą gotową przekroczyć granice, by nie dopuścić do załamania swojego komfortowego świata.

Film „Dwie siostry" to opowieść o dwóch skłóconych siostrach, Polce i Ukraince, które wyruszają w dramatyczną podróż ulicami zniszczonej wojną Ukrainy, by sprowadzić do domu rannego ojca-wolontariusza. W trakcie tej podróży zobaczą zbombardowane miasta, zniszczone krajobrazy i przekroczą niebezpieczną linię frontu – zmuszeni będą stanąć twarzą w twarz z realiami wojny i własnymi urazami. Film stawia pytania o zaufanie, pojednanie i relacje rodzinne w obliczu katastrofy, ale też pokazuje siłę i odwagę bohaterek, które muszą połączyć siły mimo długiego czasu konfliktu między sobą.

„Szaleni" to wstrząsający dramat historyczny osadzony w Kijowie lat 70. XX wieku, odsłaniający okrutne mechanizmy radzieckiej psychiatrii represyjnej. Bohater filmu, młody buntownik Andrij Dowżenko, żyje po swojemu: słucha zachodniej muzyki, mówi po ukraińsku, nie zgadza się na konformizm i uległość wobec systemu. Za swoją niezależność zostaje uznany za „niebezpiecznego" i trafia nie do więzienia, lecz do specjalnego szpitala psychiatrycznego — miejsca, w którym KGB wykorzystuje fikcyjne diagnozy, takie jak „powolnie postępująca schizofrenia", by złamać ludzi i wymusić posłuszeństwo.
W szpitalu Andrij musi zmierzyć się z brutalnością systemu, manipulacją i groźbą utraty samego siebie. Staje przed dramatycznym wyborem: współpracować i odzyskać wolność lub trwać przy swoich przekonaniach, ryzykując wszystko. Film odsłania, jak władza totalitarna wykorzystywała medycynę jako narzędzie represji, a zwyczajni ludzie stawali się bohaterami dzięki odwadze, by powiedzieć „nie".
„Szaleni" to przejmująca, oparta na faktach opowieść o godności, wolności i cenie, jaką trzeba zapłacić za niezależność w państwie, które boi się własnych obywateli.

Szekspir po japońsku? Legendarna adaptacja „Makbeta” w wykonaniu Kurosawy to mrożąca krew w żyłach wizja mieszająca europejskie źródła, azjatycki kontekst oraz autorski styl reżysera. Mroczna historia generała Washizu (Toshiro Mifune) oraz jego przenikliwej, podstępnej żony Asaji (Isuzu Yamada) to efekt przeniesienia na XVI-wieczną wyspę Hokkaido ponadczasowej tragedii o żądzy władzy oraz o cenie, jaką płaci się za zbrodnie popełnione w imię chorej ambicji. Kurosawa perfekcyjnie uzupełnia dramaturgię Szekspira (jak wspominał, „Makbet” był jego ulubioną sztuką Anglika) wyrafinowaną warstwą plastyczną inspirowaną teatrem nō oraz malowidłami tuszem (sumi-e) i ekspresyjnym wykorzystaniem świata przyrody, na czele z mgłą i deszczem. Donald Richie nazwał „Tron we krwi” dziełem „lodowatym” – jest to widowisko formalnie doskonałe, okrutne i przepiękne wizualnie.

Najwspanialszy epos w historii japońskiego kina. „Siedmiu samurajów” zabiera nas w sam środek feudalnej, wyniszczonej wojnami XVI-wiecznej Japonii. Ubodzy wieśniacy szukają ochrony przed bandytami u równie ubogich roninów (wędrownych samurajów). Powstały w ten sposób sojusz dwóch stanów przejdzie próbę ognia, kiedy razem spróbują oni odeprzeć napad działających poza prawem rzezimieszków. Siłą „Siedmiu samurajów” jest precyzyjna, epicka, wypełniona szczegółami narracja, dzięki której poznajemy nie tylko tytułowych bohaterów, ale też całą wioskę: mikroświat, który lada moment może znaleźć się w zgliszczach. Okres zdjęciowy trwał aż 148 dni; w momencie premiery był to najdroższy z japońskich filmów. Ryzyko się opłaciło: duch przygody, kunszt bitewny i rozmach Kurosawy do dziś nie mają sobie równych.

W momencie premiery „Ranu” Kurosawa miał 75 lat: wiek godny mistrza. Historyczny spektakl, oparty luźno na „Królu Lirze” i legendach o Motonarim Mōrim, został zamierzony przez reżysera jako ukoronowanie własnej drogi twórczej. W historii pana feudalnego Hidetory i jego trzech wiarołomnych synów odbija się być może historia samego filmowca: starzejącego się giganta kina, któremu trudno odnaleźć się w nowej rzeczywistości. I tym razem produkcja została częściowo sfinansowana przez zagranicznego producenta, dzięki czemu film mógł mieć wymarzony przez Kurosawę rozmach i skalę (praca nad scenariuszem trwała dekadę). W „Ran” każdy detal kolorystyczny, każdy element scenografii i kompozycji kadru, zostały zaplanowane z rozmysłem przez szukającego perfekcji reżysera. Efektem jest fresk, w którym spojrzenie z dystansu kontrastuje z rozdzierającym dramatem podzielonej rodziny.